Ірына Іванаўна Паскевіч: Розніца паміж версіямі

[[Выява:IrinaPaskevivh-1.jpg|thumb|right|250px|Бюст мі мемарыяльная дошка на сцяне Петрапаўлаўскага саьорасабора]]

'''Ірына Іванаўна Паскевіч''' (''Ірына Іванаўна Паскевіч-Эрыванская, святлейшая княгіня Варшаўская'') ([[1835]] — {{ДС|14|4|1925}}) — дабрачынніца, дачка [[обер-цэрымоніймайстар]]ацырыманіймайстара, [[Сапраўдны тайны саветнік|сапраўднага тайнага саветніка]] графа [[Іван Іларыёнавіч Варанцоў-Дашкаў|Івана Іларыёнавіча Варанцова-Дашкава]], жонка (з [[1853]] года) Фёдара Іванавіча Паскевіча, сына вялікага рускага палкаводца [[Іван Фёдаравіч Паскевіч|Івана Фёдаравіча Паскевіча-Эрыванскага]].

У [[1856]] годугодзе, пасля смерці І. Ф. Паскевіча з мужам пераязджае ў [[Гомель]]. Тут уславіласяПраславілася сваёй дабрачыннасцю: будавала і ўтрымоўвала школы (пабудавала каля 10 новых навучальных устаноў і новых будынкаў і карпусоў для іх), аплачвала вучобу адораных дзяцей, ахвяравала штомесяц па 10 рублёў срэбрам для бясплатнага жаночага вучылішча. На яе грошы ў Гомелі пабудаваная мужчынская класічная гімназія ([[1898]], зараз — адзін з карпусоў [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт транспарту|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта транспарту]]), утрымоўваліся прытулак для дзяўчынак-сірот, дзіцячы прытулак гарадскога апякунства аб бедных і багадзельня для пажылых жанчын. Ірына Іванаўна пабудавала ў Гомелі вочную лякарню (якая існавана да [[1941]] года), вылучала грошы і на ўтрыманне іншых лякарань. Паводле прашэння забяспечвала любой маладзіцу Гомеля прыданым. Вылучала грошы на будаўніцтва вадаправода.

Пасля рэвалюцыі падарыла новым уладам усю сваю маёмасць і жыла ў вылучанай ёй кватэры да самой смерці. Пахаваная ля сцяны [[Петрапаўлаўскі сабор, Гомель|Петрапаўлаўскага сабора]], перапахаваная ў 1930- гадах на Новікаўскіх могілках. Пазней могілкі было ліквідаваныя, магіла не захавалася.

Ірына Паскевіч вядомая і як першы перакладчык рамана [[Леў Мікалаевіч Талстой|Л. Н. Талстога]] «Вайна і светмір» на французскую мову.