Мікола Шыла: Розніца паміж версіямі

 

Скончыў [[Маладзечанская настаўніцкая семінарыя|Маладзечанскую настаўніцкую семінарыю]]. Падчас вучобы ўдзельнічаў у нелегальным з'ездзе вучняў настаўніцкіх семінарыяў Беларусі, за рэвалюцыйную дзейнасць быў асуджаны ў 1906 і да 1908 адбываў пакаранне ў Мінскай турме. Як сябра [[БСГ]] двойчы абіраўся ў яе ЦК. З 1909 супрацоўнічаў з газетай [[Наша ніва (1906)|«Наша ніва»]]. Удзельнічаў у рабоце [[Беларускі музычна-драматычны гурток у Вільні|Беларускага музычна-драматычнага гуртка]] ў [[Вільня|Вільні]]. Падчас вучобы ў [[Пецярбург]]у сябра Пецярбургскага таварыства студэнтаў-беларусаў, прымаў удзел у яго культурна-грамадскай рабоце: спяваў у хоры, выступаў у спектаклях, танцаваў, у тым ліку ў [[Першая беларуская трупа|трупе І. Буйніцкага]]. У кастрычніку 1917 дэлегат III з'езда БСГ у Мінску. Удзельнічаў у [[Першы Усебеларускі з'езд|Першым Усебеларускім з'ездзе]] (1917). У [[1918]] сябар [[Рада БНР|Рады БНР]]. У 1918—1919 настаўнічаў у [[Будслаўская беларуская гімназія|Будслаўскай беларускай гімназіі]]. З [[1921]] зноў у Вільні, удзельнік беларускага руху. Член [[Беларускі нацыянальны камітэт, Вільня|Беларускага нацыянальнага камітэта]]. Рэдагаваў газету «Змаганьне» (28.10.1923-31.01.1924), «Голас Беларуса» (14.02.-19.04.1924). Як «зіц-рэдактар» беларускай перыёдыкі шматразова арыштоўваўся польскай адміністрацыяй, сядзеў у Лукішскім астрозе. У 1939 пасля прыходу Чырвонай арміі ў Заходнюю Беларусь, працаваў у рэдакцыі (разам з Максімам Танкам і Натальяй Арсеньевай) у вілейскай абласной газеце "Вілейская праўда" (пазней перайменавана ў "Сялянскую газету"). Падчас [[Другая сусветная вайна|Другой сусветнай сусветнай вайны]] працаваў на культурна-асветнай ніве. Удзельнічаў у [[Другі Усебеларускі кангрэс|Другім Усебеларускім кангрэсе]]. З [[1944]] жыў у Германіі. Быў адным з рэдактараў часопіса беларускай эміграцыі «Шляхам жыцця». Пакінуў успаміны, у тым ліку пра [[А. Гарун]]а, [[Я. Купала|Я. Купалу]], [[Б. Эпімах-Шыпіла|Б. Эпімах-Шыпілу]] і інш.