Пятрусь Броўка: Розніца паміж версіямі

'''Пятрусь (Пётр Усцінавіч) Броўка''' ({{ДН|12|6|1905|25}}, в. [[Пуцілкавічы]], [[Барысаўскі павет]], [[Мінская губерня]], цяпер {{МН|Ушацкі раён|ва Ушацкім раёне|}}<ref>Землякі паэта: [[Васіль Уладзіміравіч Быкаў|В. Быкаў]], [[Рыгор Іванавіч Барадулін|Р. Барадулін]], [[Еўдакія Якаўлеўна Лось|Е. Лось]].</ref>, [[Віцебская вобласць]] — {{ДС|24|3|1980}}; Псеўданімы: ''Аўлас'' (з [[Ян Скрыган|Я. Скрыганам]]); ''Бандылевіч''; ''Лукаш Вандылевіч'' (з [[Пятро Глебка|П. Глебкам]]); ''Баравы''; ''Юр. Баравы''; ''Юрка Баравы'';'' П. Далецкий''; ''Дзед Аўлас'' (з [[Ян Скрыган|Я. Скрыганам]]); ''Дзед Тарас''; ''Дзядок Аўлас''; ''Пятрусь Звычайны''; ''Андрэй Прыгода''; ''Сымон Ракіта''; ''Стары дзядок Аўлас'';) — беларускі [[грамадскі дзеяч]], [[пісьменнік]], [[паэт]] і [[перакладчык]]. Акадэмік [[Нацыянальная акадэмія навук Беларусі|АН БССР]] (1966, член-карэспандэнт з 1953)<ref name="БС">{{кніга

У пачатку Вялікай Айчыннай вайны добраахвотна пайшоў у Чырвоную Армію. У 1941—1942 быў інструктарам-літаратарам франтавой газеты «За Савецкую Беларусь» на Бранскім і Заходнім франтах, супрацоўнічаў з партызанскім друкам. З 1943 — адказны сакратар праўлення [[Саюз беларускіх пісьменнікаў|СП БССР]], а з 1945 у другі раз прызначаны галоўныгалоўным рэдактаррэдактарам часопіса «Полымя». У 1948 абраны старшынёй праўлення СП БССР (да 1967). Член ЦК КПБ (1952—80). У 1959 дэлегатам ад БССР удзельнічаў у рабоце XIV сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. У маі 1966 г. падчас з'езду СП БССР рэзка нападаў на пісьменнікаў [[Андрэй Данатавіч Сіняўскі|А. Сіняўскага]] і Ю. Даніэля, асуджаных у лютым 1966 г. на працяглыя тэрміны зняволення<ref>http://belisrael.info/?p=6558</ref>. У 1967—1980 — галоўны рэдактар [[Беларуская Савецкая Энцыклапедыя|БелСЭ]] (цяпер яе пераемніца «Беларуская Энцыклапедыя» носіць імя П. Броўкі). Выбіраўся дэпутатам ВС СССР (1956—1980) і БССР (1947—1955), сакратаром праўлення [[Саюз пісьменнікаў СССР|СП СССР]].

== ТворчасцьТворчасц ==

Дэбютаваў вершамі ў 1926 у газеце «Чырвоная Полаччына» і ў альманаху «Наддзвінне» ў 1926 («Ой, не шапчы мая бярозка!» і інш.). Паэтычны талент П. Броўкі дасягнуў вяршыні ў 1960-19701960—1970-я. Аўтар кніг паэзіі «Гады як шторм» (1930), «Прамова фактамі» (1930), «Цэхавыя будні» (1931), «Паэзія» (1932), «Так пачыналася маладосць» (1934), «Прыход героя» (1935), «Вясна радзімы» (1937), «Кацярына» (1938, паэма), «Вершы і паэмы» (1940), «Шляхамі баравымі» (1940), «Насустрач сонцу» (1943, Масква), «У роднай хаце» (1946), «Вершы і паэмы» (1946), «Сонечнымі днямі» (1950), «Цвёрдымі крокамі» (1954), «Пахне чабор» (1959), «Далёка ад дому» (1960), «Па сакрэту» (1961, сатыра і гумар), «А дні ідуць…» (1961), «Маладым сябрам» (1961, для дзяцей), «Высокія хвалі» (1962), «Наш музей» (1962, паэма для дзяцей), «Вершы і паэмы» (1966), «Заўсёды з Леніным» (1967, паэма), «Між чырвоных рабін» (1969), «Калі ласка» (1972), «Ты — мая пчолка» (1972), «Лясы наддзвінскія» (1973, паэма), «І ўдзень і ўночы» (1974), «Што сэрца праспявала» (1979), «Маладосць і сталасць» (1980), «Савецкі чалавек» (1982), «Мая Радзіма» (1985).

* Бандарэнка К. Творчасць Петруся Броўкі ў беларускай музыцы: балет Г. Вагнера «Святло і цені» / Кацярына Бандарэнка // Роднае слова. 2000. № 6. С. 80-8180—81.

* Барадулін Р. І. Аратай, які пасвіць аблокі : сяброўскае слова, эсэ і некананізаваныя ўспаміны / Р. І. Барадулін. — Мн., 1995—3501995. — 350 с.