Уладзімір Ільіч Вітко: Розніца паміж версіямі

У [[1960 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1960]] годзе скончыў [[Мінскае мастацкае вучылішча]], праз год пераехаў у [[Віцебск]], дзе працаваў мастаком спачатку на фабрыцы «КІМ», затым на шаўковым камбінаце, а ў [[1968 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1968]] годзе перайшоў у Віцебскія мастацка-вытворчыя майстэрні. З'яўляецца пастаянным удзельнікам абласных, рэспубліканскіх і міжнародных выставак з [[1963 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1963]] года. Творы У. Вітко захоўваюцца ў музеях [[Беларусь|Беларусі]], [[Польшча|Польшчы]], у дырэкцыі выставак Мастацкага Фонда Беларусі, а таксама ў прыватных калекцыях у Беларусі, [[Расія|Расіі]], Польшчы, [[Германія|Германіі]], [[Італія|Італіі]].

Для творчасці мастака характэрна жанравая разнастайнасць. Аўтар пейзажаў, выкананых пераважна ў тэхніцы алейнага жывапісу — «Стары Віцебск» ([[1988 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1988]]), «Мой дом» ([[1987 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1987]]), адлюстраванне жыцця прыроды — «Квітнеюць лугі» ([[1984 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1984]]), «Беларускі пейзаж» ([[1978 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1978]]), нацюрмортаў — «Кветкі» (1988), партрэтаў — «Партрэт маці» (1978), займаецца сюжэтна-тэматычнай кампазіцыяй — «Спартыўны дзень» ([[1979 год у гісторыі беларускага выяўленчага мастацтва|1979]]). Для жывапіснай манеры мастака характэрнымі з'яўляюцца арыгінальнасць і смеласць каларыту, імкненне да абагульнення форм, дэкаратыўнай гучнасці, альбо, наадварот, наўмыснай прыглушанасці колеру.