Томас Эдысан: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 2:
{{Картка:Асоба
|імя =Томас Эдысан
|
|партрэт =Thomas Edison.jpg
|памер =
Радок 41:
У 1828 годзе Самуэль-малодшы жаніўся з Нэнсі Эліят, дачкой святара, якая атрымала добрае выхаванне і адукацыя і працавалай настаўніцай у Венскай школе. У 1837 годзе ў Канадзе пад уплывам эканамічнага крызісу і неўраджаю адбылося паўстанне, у якім узяў удзел Самуэль-малодшы. Аднак урадавыя войскі здушылі мяцеж і Самуэль быў змушаны бегчы ў Майлан ([[штат Агая]], ЗША), каб пазбегнуць кары. У 1839 годзе яму атрымоўваецца перавезці Нэнсі з дзецьмі. Справы Эдысана ішлі паспяхова. Менавіта ў гэты перыяд жыцця Эдысана ў Майлане ў яго нарадзіўся (11 лютага 1847 года) сын Томас Алва{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=9-11}}.
===
[[Файл:Young Thomas Edison.jpg|thumb|right|У маладыя гады.]]
Радок 53:
У жніўні 1862 года Эдысан ратуе ад рухомага вагона сына начальніка адной са станцый. Начальнік прапанаваў у падзяку навучыць яго тэлеграфнай справе. Так адбылося яго знаёмства з тэлеграфам. Ён адразу ж уладкоўвае першую сваю тэлеграфную лінію паміж сваім домам і домам таварыша. Неўзабаве ў вагоне Томаса здарыўся пажар, і кандуктар выкінуў Эдысана з яго лабараторыяй{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=27-29}}.
=== Вандроўны тэлеграфіст ===
У 1863 годзе Эдысан робіцца тэлеграфістам начной змены на станцыі з пенсіёнам у 25 долараў у месяц. Тут яму атрымоўваецца аўтаматызаваць частку працы і спаць на працоўным месцы, завошта ён неўзабаве атрымвае строгую вымову. Неўзабаве па яго віне ледзь не стукнуліся два цягнікі. Том вярнуўся ў Порт-Гурон да бацькоў{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=31-33}}.
У [[1864]] годзе Томас паступае на працу тэлеграфістам дзённай змены ў Форт-Уэйне. Ужо праз два месяцы перабіраецца ў [[Індыянапаліс]] і знаходзіць працу ў тэлеграфнай кампаніі «[[Вестэрн Юніян]]». 11 лютага [[1865]] года Тому споўнілася васямнаццаць гадоў. Да гэтага часу ён ужо пераехаў у [[Цынцынаці]], дзе таксама служыў тэлеграфістам у кампаніі «Вестэрн Юніян». Тут ён атрымаў кваліфікацыю аператара першага класа з пенсіёнам 125 даляраў. З Цынцынаці Томас перабраўся ў [[Нашвіл]], адтуль у Мемфіс, а потым у [[Луісвіл]]. У Луісвіле ён працягнуў свае шматлікія эксперыменты, сапсаваў кабінет кіраўніка кіслатой і быў змушаны зноў пераехаць у Цынцынаці, а адтуль дамый у Порт-Гурон. Узімку [[1868]] года Томас уладкоўваецца на працу ў [[Бостан]]скае аддзяленне «Вестэрн Юніян»{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=33-40}}.
Увесь гэты час Эдысан мала клапоціцца пра адзенне і побыт, марнуючы ўсе грошы на кнігі і матэрыялы для доследаў. Менавіта ў Бостане Эдысан упершыню пазнаёміўся з творамі [[Майкл Фарадэй|Фарадэя]], якія мелі велізарнае значэнне для ўсёй яго будучай дзейнасці{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=40-41}}.
Апроч таго, менавіта ў гэтыя гады Эдысан спрабуе атрымаць свой першы патэнт у [[Бюро па рэгістрацыі патэнтаў і гандлёвых марак ЗША|Патэнтавым бюро]]. Ён распрацоўвае «электрычны балатавальны апарат» — адмысловы прыбор для падліку пададзеных галасоў «так і не». Дэманстрацыя апарата перад асобай [[Парламент ЗША|парламенцкай]] камісіяй скончылася няўдала з-за нежадання парламента адмовіцца ад папяровага падліку. У [[1868]] годзе Эдысан адпраўляецца ў [[Нью-Ёрк]], каб прадаць там яшчэ адно сваё вынаходства — апарат для аўтаматычнага запісу [[Катыроўка|біржавых курсаў]]. Аднак, і гэтыя надзеі не апраўдаліся. Эдысан вяртаецца ў [[Бостан]]{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=42-48}}.
=== Пераезд у Нью-Ёрк ===
[[Файл:Ford Edison Firestone1.jpg|thumb|[[Генры Форд]], Томас Эдысан, [[Гарві Самуэл Файлстоўн|Гарві Файлстоўн]].]]
Увесну 1869 года, прыехаўшы ў [[Нью-Ёрк]], Эдысан накіраваўся ў тэлеграфную кантору «Вестэрн Юніян», вылічваючы ўладкавацца на працу. Грошай практычна не засталося. Дзякуючы знаёмым яму атрымоўваецца знайсці месца для начлегу ў грамадстве па вытворчасці механічных сігналізатараў цэн на золата. Эдысан вывучае апараты сігналізацыі. Дапамога ў знішчэнні паломкі забяспечвае яго сталай працай па [[Тэхнічная эксплуатацыя|тэхнічнай эксплуатацыі]] прылад. Але вельмі хутка Эдысана перастае ўладкоўваць пасада службоўца. 1 кастрычніка [[1869]] года ён арганізоўвае грамадства «Поп, Эдысан і кампанія». Ён удасканаліў сістэму тэлеграфавання біржавых бюлетэняў пра курс золата і акцый шляхам ужывання [[Тыкер|біржавога тыкера]]. Грамадства «Голд энд Сток тэлеграф компані» купіла яго распрацоўку за 40 тысяч долараў, тым часам як пенсіён Эдысана, калі ён быў працаўніком, складала ўсяго 300 долараў у месяц{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=49-54}}.
На атрыманыя грошы Эдысан купляе абсталяванне для вырабу біржавых тыкераў і адкрывае ўласную майстэрню ў Ньюарку, недалёка ад Нью-Ёрка. У 1871 годзе ён адкрывае яшчэ дзве новыя майстэрні. Увесь час ён прысвячае працы. Пасля Эдысан расказваў, што да пяцідзесяцігадовага ўзросту ён працаваў у сярэднім па 19,5 гадзін у суткі{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=55}}.
Нью-ёркскае грамадства «Аўтаматычнага тэлеграфа» прапанавала Эдысану ўдасканаліць сістэму аўтаматычнай тэлеграфіі, заснаваную на [[Перфаліст|перфараванні]] паперы. Вынаходнік развязвае пастаўленае заданне і атрымвае замест максімальнай [[Хуткасць перадачы інфармацыі|хуткасці перадачы]] на ручным апараце, роўнай 40—50 словам у хвіліну, хуткасць аўтаматычных апаратаў каля 200 слоў у хвіліну, а пазней да 3 тысяч слоў у хвіліну. Падчас працы над гэтым заданнем Томас знаёміцца са сваёй будучай жонкай Мэры Стылвел. Аднак вяселле давялося адкласці, таму што ў красавіку [[1871]] года памерла маці Эдысана. Вяселле Томаса і Мэры адбылося ў снежні [[1871]] года. У [[1873]] годзе ў пары нарадзілася дачка, якую назвалі Марыян у гонар старэйшай сястры Тома. У [[1876]] годзе нарадзіўся сын, якога назвалі Томас Алва Эдысан-малодшы{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=55-58}}.
Пасля кароткага знаходжання ў [[Англія|Англіі]] Эдысан пачынае працаваць над [[Дуплекс, тэлекамунікацыі|дуплекснай]] і квадруплекснай тэлеграфіяй. Прынцып квадруплекса (падвойнага дуплексу) быў вядомы раней, але практычна заданне была дазволена Эдысанам у 1874 годзе і з'яўляецца найвялікім яго вынаходствам. У 1873 годзе браты [[Рэмінгтан]] купілі ў Эдысана ўдасканаленую мадэль пішучай машынкі сістэмы Шольза і пасля сталі шырока выпускаць пішучыя машынкі пад маркай «Рэмінгтан». За тры гады (1873—1876) Томас сорак пяць разоў звяртаўся за новымі патэнтамі на свае вынаходствы. Таксама ў гэтыя гады бацька Эдысана пераехаў да яго і ўзяў на сябе ролю гаспадарчага памагатага свайму сыну. Для вынаходніцкай дзейнасці патрэбна была вялікая, добра абсталяваная лабараторыя, таму ў студзені [[1876]] года пачалося яе будаванне ў [[Мэнла-Парк, Нью-Джэрсі|Мэнла-Парку]] недалёка ад Нью-Ёрка{{sfn|Лапиров-Скобло|1960|c=58-65}}.
== Заўвагі ==
Радок 136 ⟶ 157:
* [http://n-t.ru/tp/it/edison.htm Краткая биография Томаса Эдисона]
* [http://www.peoples.ru/technics/designer/edison/ Биография Томаса Эдисона]
* ''
* [http://web.archive.org/web/20090927145222/http://akhmanov.narod.ru/diabet/iz_diabetiki.htm Известные диабетики].
| |||