Дантэ Аліг’еры: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 96:
Творчасць Дантэ зрабіла вялікі ўплыў на развіццё літаратуры. Яго творы перакладзены на многія мовы свету. На беларускую мову іх перакладалі [[Я. Семяжон]], [[А. Мінкін]], [[Л. Баршчэўскі]], [[У. Скарынкін]].
=== «Новае жыццё» ===
Калі Беатрычэ памерла, Дантэ Аліг'еры быў несуцешны: яна так доўга падтрымлівала яго пачуццё, так зраднілася з яго лепшымі бакамі. Ён узгадвае гісторыю свайго недаўгавечнага кахання; яго апошнія ідэалістычныя моманты, на якія смерць наклала сваю пячатку, мімаволі заглушаюць астатнія: у выбары лірычных п'ес, навеяных у розны час каханнем да Беатрычэ, ёсць несвядомая наўмыснасць; усё рэальна-гуллівае ўхілена, як напр. санет пра добрага чараўніка; гэта не ішло да агульнага тону ўспамінаў. «Абноўленае жыццё» складаецца з некалькіх санетаў і канцон, перамежных кароткім аповедам, як біяграфічнай ніткай. У гэтай біяграфіі няма як такіх фактаў; затое кожнае адчуванне, кожная сустрэча з Беатрычэ, яе ўсмешка, адмова ў прывітанні — усё атрымвае сур'ёзнае значэнне, над якім паэт задумваецца, як над якая здзейснілася над ім таямніцай; і не над ім адным, бо Беатрычэ — зусім каханне, высокае, што падымае. Пасля першых вясновых спатканняў нітка рэчаіснасці пачынае губляцца ў свеце спадзеваў і чаканняў, таямнічых адпаведнасцяў лікаў тры і дзевяць і прарочых бачанняў, наладжаных любоўна і сумна, як бы ў трывожнай свядомасці, што ўсяму гэтаму быць нядоўга. Думкі пра смерць, што прыйшлі яму падчас хваробы, мімаволі пераносяць яго да Беатрычэ; ён заплюшчыў вочы і пачынаецца трызненне: яму бачацца кабеты, яны ідуць з распушчанымі валасамі і кажуць: і ты таксама памрэш! Страшныя выявы шэпчуць: ты памёр. Трызненне ўзмацняецца, вужэй Дантэ Аліг'еры не ўсведамляе, дзе ён: новыя бачанні: кабеты ідуць, забітыя горам і плачуць; сонца пацьмянела і здаліся зоркі, бледныя, цьмяныя: яны таксама плачма плачуць; птушкі валяцца мёртвымі на лету, зямля дрыжыць, нехта праходзіць міма і кажа: няўжо ты нічога не ведаеш? твая любая пакінула гэта святло. Дантэ Аліг'еры плача, яму ўяўляецца процьма анёлаў, яны нясуцца да неба са словамі: «Асанна ў вышніх»; перад імі светлая хмурынка. І ў той жа час сэрца падказвае яму: твая любая сапраўды сканала. І яму здаецца, што ён ідзе паглядзець на яе; жанчыны пакрываюць яе белай посцілкай; яе твар спакойна, дакладна кажа: я сталася годным сузіраць крыніцу свету (§ XXIII). Аднойчы Дантэ Аліг'еры пачаў за канцону, у якой хацеў намаляваць станоўчы на яго ўплыў Беатрычэ. Пачаў і, напэўна, не скончыў, прынамсі ён паведамляе з яе толькі ўрывак (§ XXVIII): у гэты час яму прынеслі вестку пра смерць Беатрычэ, і наступны параграф «Абноўленага жыцця» пачынаецца словамі Ераміі (Плач I): «як самотна стаіць горад няма калі людны! Ён стаў, як заўдавелая; вялікі паміж народамі, князь над абласцямі, стаў даннікам». У яго афекце страта Беатрычэ здаецца яму грамадскай; ён апавяшчае пра яе знакамітых людзей Фларэнцыі і таксама пачынае словамі Ераміі (§ XXXI). Ва ўгодкі яе смерці ён сядзіць і малюе на дошчачцы: выходзіць фігура анёла (§ XXXV).
Прайшоў яшчэ год: Дантэ тужыць, але разам з тым шукае суцяшэнні ў сур'ёзнай працы думкі, учытваецца насілу ў Баэцыева «Пра суцяшэнне філасофіі», чуе ўпершыню, што Цыцэрон пісаў пра той жа ў сваёй развазе «Пра сяброўства» (Convivio II, 13). Яго гора гэтак улеглася, што, калі адна маладая прыгожая дама зірнула на яго з удзелам, спачуваючы яму, у ім прачнулася нейкае новае, невыразнае пачуццё, поўнае кампрамісаў, са старым, яшчэ не забытым. Ён пачынае запэўніваць сябе, што ў той красуні знаходзіцца тое ж каханне, якое прымушае яго ліць слёзы. Кожны раз, калі яна сустракалася з ім, яна глядзела на яго гэтак жа, бляднеючы, як бы пад уплывам кахання; гэта напамінала яму Беатрычэ: ж яна была такая ж бледная. Ён адчувае, што пачынае зазірацца на незнаёмую і што, тады як перш яе спачуванне выклікала ў ім слёзы, зараз ён не плача. І ён схамянаецца, дакарае сябе за няслушнасць сэрца; яму хворае і сумленнае. Беатрычэ з'явілася яму ў сне, апранутая гэтак жа, як у той першы раз, калі ён убачыў яе яшчэ дзяўчынкай. Гэта была пара года, калі паломнікі натоўпамі праходзілі праз Фларэнцыю, скіроўваючыся ў Рым на глыбокую пашану нерукатворнай выяве. Дантэ вярнуўся да старога кахання з усёй палкасцю містычнага афекту; ён звяртаецца да паломнікаў: яны ідуць задумаўшыся, можа быць пра тое, што пакінулі хаты на радзіме; па іх выглядзе можна скласці, што яны здалёку. І павінна быць — здалёку: ідуць па невядомым горадзе і не плачуць, дакладна не ведаюць прычыны агульнага гора. «Калі вы спыніцеся і паслухаеце мяне, то выдаліцеся ў слязах; так падказвае мне тужлівае сэрца, Фларэнцыя страціла сваю Беатрычэ, і тое, што можа пра яе сказаць чалавек, кожнага прымусіць заплакаць» (§XLI). І «Абноўленае жыццё» сканчаецца абяцаннем паэта самаму сабе не казаць больш пра яе, шчаслівай, пакуль ён не ў стане будзе зрабіць гэта годнай яе выявай.
== Выбраная бібліяграфія ==
| |||