Пераслед грэка-каталікоў у СССР: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Радок 35:
Папа ведаў пра спробы аддзяліць уніяцкія цэрквы ад Рыма, а таксама тое, што за папярэднія месяцаў да апублікавання энцыклікі Orientales omnes Ecclesias, усе каталіцкія біскупы Украінскай Царквы былі арыштаваныя. Іосіф Сліпы, Грыгорый Хамысын, Іван Лайсеўскі, Мікалай Чарнецкі, Язафат Kацылоўскі, біскуп Мікіта Будка - некаторыя з іх загінулі ў [[Сібір|Сібіры]]. <ref>Giovannetti, 131</ref>
===Пасля 1953===
Пасля таго, як Іосіф Сталін памёр ў 1953 годзе, «мірнае суіснаванне» ва ўзаемаадносінах СССР і Ватыкана стала прадметам шматлікіх дыскусій. У сваім калядным пасланні 1954 года Пій XII вызначыў магчымасці і перадумовы для мірнага суіснавання. Ён адзначыў гатоўнасць Ватыкана да практычнага супрацоўніцтва, калі гэта магчыма, у інтарэсах вернікаў. Павольныя тэмпы дэсталінізацыі і савецкае падаўленне [[Венгерскае паўстанне, 1956|Венгерскай рэвалюцыі]] негатыўна паўплывалі на ўзаемаадносіны СССР і Ватыкана, акрамя сціплых паляпшэнняў у Польшчы і Югаславіі пасля 1956. У студзені 1958 года міністр замежных спраў СССР [[Андрэй Андрэевіч Грамыка|Андрэй Грамыка]] выказаў гатоўнасць Масквы, мець афіцыйныя адносіны з Ватыканам<ref>Giovannetti, 88</ref>. Падрабязнасці адносін паміж Ватыканам і СССР стануць вядомыя ў 2028 годзе, калі Ватыкан адкрые доступ да ўсіх дакументаў пантыфікату Пія XII.
== Спасылкі ==
| |||