Вікіпедыя

Іван Усцінавіч Здановіч: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
др арф.
др афармленне
Радок 13:
|падданства = {{Расійская імперыя}}
|дата смерці = 11.08.1915
|месца смерці = {{МCМС|Мінск}}
|бацька = Іўсцін Ігнатавіч Здановіч
|маці =
Радок 25:
}}
 
'''Іван Усцінавіч Здановіч''' ({{lang-ru|Ива́н Усти́нович Здано́вич}}; {{ДН|6|6|1864|25|5}}, {{МН|Мінск||}}  — {{ДС|24|8|1915|11}}, {{МС|Мінск||}}) — лекар, [[грамадскі дзеяч]], дабрачынец, заснавальнік вучылішча для сляпых у [[Горад Мінск|Мінску]].
 
== Пачатак працы ==
Радок 39:
Упершыню прапанова стварэння вучылішча для сляпых дзяцей прагучала ў 1893 годзе, але мінскія гарадскія ўлады не мелі для гэтага сродкаў. Здановіч адправіўся ў Пецярбург і сустрэўся з Канстанцінам Карлавічам Гротам — вядомым дабрачынцам, заснавальнікам і кіраўніком Папячыцельства пра сляпых. Быў арганізаваны збор сродкаў і сярод заможных мінчан. Урэшце вучылішча было адкрыта ў 1897 годзе і да 1901 года размяшчалася ў сціснутых умовах у доме Пржаляскоўскага на Захар'еўскай вуліцы (дом захаваўся, сучасны адрас — [[Вуліца Савецкая, Мінск|вул. Савецкая]], 12).
 
Пасля таго, як Галоўнае папячыцельства пра сляпых дало беспрацэнтную пазыку з выплатай у растэрміноўку на 16 гадоў у памеры 3500 рублёў, стала магчымым набыць участак зямлі ў 1616 квадратных сажняў (прыкладна 7300 кв.м.) і стары дом<ref>О. Ждан. «День белой трости». «Неман» № 8, 1995. С. 202—223.</ref>. Дом знаходзіўся на Захар'еўскай вуліцы амаль насупраць дома Пржаляскоўскага (цяпер на гэтым месцы левае крыло [[Дом урада, Мінск|Дома ўрада]]), а ўчастак паблізу -- — на Трубнай вуліцы (цяпер гэта [[Вуліца Берсана, Мінск|вуліца Берсана]]).
 
У будынак вучылішча былі праведзены электрычнасць і водаправод. У некаторых публікацыях сцвярджаюць нават, што такое было ўпершыню ў Мінску, але гэта, вядома, перабольшанне, бо дамы з электра- і водазабеспячэннем былі ў горадзе і раней, але для пачатку XX ст. дасягненне несумненна значнае. Акрамя таго, Здановіч арганізаваў у будынку вучылішча біялагічную ачыстку сцёкавых водаў.
Радок 72:
== Памяць ==
 
У 1986 годзе ў Мінску была адкрыта школа № 188 для сляпых і са слабым зрокам дзяцей. У 1997 годзе ёй было прысвоена імя Івана Здановіча, пра што сведчыць памятная дошка на фасадзе (на жаль, год смерці паказаны няслушна -- — 1916 замест 1915).
 
Грамадскае аб'яднанне «[[Беларускае таварыства інвалідаў па зроку]]» заснавала нагрудны знак "«Заслужаны дзеяч ГА «Белтіз„Белтіз“»", у Палажэнні пра які, у прыватнасці, гаворыцца<ref>Постановление Пленума Центрального правления № 26, 25.05.2011 Об утверждении Положения о присвоении звания "«Заслуженный деятель ОО «БелТИЗ»„БелТИЗ“.</ref>: ''Ніжняя частка нагруднага знака мае форму круглага вянка, які ўтвараецца лаўровымі галінамі, дыяметрам 35 мм. На адным баку ніжняй частцы нагруднага знака размешчаны барэльеф І. У. Здановіча, гуманіста і асветніка канца 19 — пачатку 20 стагоддзя, па ініцыятыве якога было адкрыта першае ў гісторыі Беларусі вучылішча для сляпых, і подпіс «I„I. У. ЗдановічЗдановіч“»"''.
 
{{зноскі}}
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Іван_Усцінавіч_Здановіч"