'''Свята́р''' — сан другой (сярэдняй) ступені свяшчэнствасвятарства «[[прэсвітэр|прэзбітэр]]» ў [[праваслаўе|праваслаўнай]], [[каталіцтва|каталіцкай]] і старажытна-ўсходніх цэрквах. Паводле навукі тэалогія (дагматыка) адносіцца да агульнай назвы ўсіх трох ступеняў святога Таінства Свяшчэнствасвятарства: [[дыякан]], [[прэсвітэр|прэзбітэр]] і [[епіскап|біскуп]].
Паводле царкоўнай дагматыкі, святар мае дар божы Святога Духа, які дае яму магчымасць здзяйсняць царкоўныя Таінствы(Сакраманты), акрамя Таінства Свяшчэнства)Святарства, усе царкоўныя службы і даваць вернікам божае блаславенне. Пасвячае ў святары епіскапбіскуп. У праваслаўнай царкве, дзе гэты тэрмін найбольш пашыраны, святара таксама называюць '''іерэй''', '''прэсвітэрпрэзбітэр'''; «поп» (апошняе слова ва ўсходніх славян з [[ХІХ]] ст. набыло зняважлівае адценне, у паўднёвых славян і цяпер ужываецца ў асноўным сэнсе). Праваслаўны святар павінен быць абавязкова жанаты ці прыняць манаства (святар-манах называецца «'''іераманах'''»). Старшы святар, звычайна кіраўнік ніжэйшай царкоўнай акругі — благачыння ці настаяцель сабора мае ганаровае званне, якое існуе як узнагарода: '''протаіерэй''', '''протапрэсвітэр''', «пратапоп» (у манастве ігумен, архімандрыт). Для абазначэння каталіцкага святара ў Польшчы, Беларусі, Украіне, Літве выкарыстоўваецца польскі тэрмін «ксёндз»., які паходзіць ад польскага «ksiądz»
Рэлігіяй, якая не мае святароў, з'яўляецца [[Бахаі|Вера Бахаі]]. Кожны яе вернік мае права на асабістую інтэрпрэтацыю рэлігійных дагматаў<ref>Новейший философский словарь / Сост. А.А. Грицанов. – Мн: Изд. В.М.Скакун, 1998. С.58.</ref>.
