Уладзіслаў Талочка: Розніца паміж версіямі

У 1896—1904 вучыўся ў Гродзенскай гімназіі. З кастрычніка 1906 семінарыст Віленскай духоўнай каталіцкай семінарыі. У 1909 пасвечаны ў святара. У 1909-14 вывучаў тэалогію і філасофію ў каталіцкім універсітэце ў [[Інсбрук]]у (Аўстрыя). З 1914 святар у [[Вільня|Вільні]]. Адзін з першых пачаў ужываць [[беларуская мова|беларускую мову]] ў набажэнствах. Публікаваў матэрыялы рэлігійнай тэматыкі ў Віленскім часопісе «Dwutygodnik Diecezjalny». Падтрымліваў выданне беларускай каталіцкай газеты [[Biełarus (1913)|«Беларус»]]. У 1915-18 адзін з ініцыятараў і арганізатараў Віленскага камітэта дапамогі пацярпелым ад вайны, беларускага дзіцячага прытулку «Золак». У 1-ю сусветную вайну выкладаў рэлігію ў беларускіх школах Вільні. У 1916-17 выкладчык на курсах для непісьменных рабочых. З 1917 звязаны з беларускай нацыянальна-культурнай арганізацыяй «Хрысціянска-дэмакратычная злучнасць», у яе друкаваным органе — газеце [[Krynica (1917)|«Krynica»]] («Крыніца») змяшчаў артыкулы культурна-адраджэнскай і рэлігійнай тэматыкі. Удзельнічаў у арганізацыі і правядзенні [[Беларуская канферэнцыя, 1918|Беларускай канферэнцыі]] ў Вільні (1918), [[Беларускі з'езд Віленшчыны і Гродзеншчыны|Беларускім з'ездзе Віленшчыны і Гродзеншчыны]], уваходзіў у склад [[Літоўская Тарыба|Літоўскай Тарыбы]]. У міжваенны час адзін з вядучых публіцыстаў часопіса віленскіх краёўцаў «[[Przegląd Wileński]]» («Віленскі агляд»). Супрацоўнічаў з нямецкім, італьянскім, літоўскім, украінскім, польскім друкам. За адстойванне ідэй [[экуменізм]]у быў празваны «Усходнім агенцтвам». З 1920-х пераследаваўся польскімі свецкімі і дзяржаўнымі ўладамі. 15.12.1938 як «недобранадзейная асоба» высланы ў [[Беласток]]. На пачатак 2-й сусветнай вайны вярнуўся ў Вільню. Пахаваны на віленскіх могілках Роса.