Мікалай Васілевіч Бірыла: Розніца паміж версіямі

|Дата нараджэння = 10.9.1923

|Месца нараджэння = в. [[Вёска Скварцы|Скварцы]], [[Дзяржынскі раён]]

|Дата смерці = 1.10.1992

У час [[2СВ|2-ой сусветнай вайны]] ўдзельнічаў у партызанскім руху ў Беларусі<ref name="БС"/>. Скончыў Мінскі педагагічны інстытут (1947)<ref name="БС"/>. У 1947—1953 малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута мовы, літаратуры і мастацтва, у 1953—1955 — старэйшы навуковы супрацоўнік Інстытута мовазнаўства [[АН БССР]]<ref name="БС"/>. У 1956—1958 — прафесар кафедры беларускай філалогіі [[Варшаўскі ўніверсітэт|Варшаўскага ўніверсітэта]]<ref name="БС"/>. З 1959 — загадчык сектараў тэрміналогіі, сучаснай беларускай мовы і культуры мовы Інстытута мовазнаўства АН БССР<ref name="БС"/>. З 1977  адначасова выконваў абавязкі акадэміка-сакратара, у 1982—1992 — акадэмік-сакратар Аддзялення грамадскіх навук АН Беларусі<ref name="БС"/>, з 1992  — саветнік пры Прэзідыуме АН Беларусі.

3 1958 адзін з выканаўцаў і кіраўнікоў лінгвагеаграфічнай працы «Агульнаславянскі лінгвістычны атлас» (АЛА), якая выконваецца міжнародным калектывам. Першыя выпускі АЛА апублікаваны ў 1988. Пры распрацоўцы дыялекталагічнай тэматыкі шмат увагі аддаў даследаванню фанетыкі беларускіх народных гаворак, у прыватнасці націскнога вакалізму, вынікаў пераходу ''е'' ў ''ё(о)'', рэфлексаў агульнаславянскіх ''о'', ''ъ'', ''е'', ''ь'', этымалагічна мяккіх губных, парных па цвёрдасці  — мяккасці ''д''  — ''дэ(д')'', ''т''  — ''ц(т')'' і інш. Удзельнічаў у падрыхтоўцы «Хрэстаматыі па беларускай дыялекталогіі» (1962), «Нарысаў па беларускай дыялекталогіі» (1964).

У «Курсе сучаснай беларускай літа{атурнай мовы» (у сааўтарстве; 1961), манаграфіях «Націск назоўнікаў у сучаснай беларускай мове» (1986), «Беларуская граматыка» (у сааўтарстве; ч. 1—2, 1985—86), у шэрагу артыкулаў даследаваў пытаннІ фанетыкІ, арфаэпіі, акцэнтуацыі.

М.  В.  Бірыла быў заснавальнікам новага ў беларускім мовазнаўстве кірунку  — [[Анамастыка|анамастыкі]]. Ён аўтар трохтомнай манаграфіі «Беларуская антрапанімія»: т. 1  — «Уласныя імёны, імёны-мянушкі, імёны па бацьку, прозвішчы» (1966), т. 2  — «Прозвішчы, утворанын ад апелятыўнай лексікі» (1969), т. 3  — «Структура ўласных мужчынскіх імён» (1982). У апошнія гады жыцця даследчык працаваў над чацвёртым томам «Беларускай антрапаніміі» (уласныя асабовыя жаночыя імёны), «Слоўнікам беларускіх прозвішчаў», «Анамастыконам Вялікага княства Літоўскага XVI ст.». У гэтых і шэрагу іншых работ даследаваў лексічны склад, структуру і ўтваральную базу сучасных беларускіх прозвішчаў, эмацыянальна-ацэначныя формы як сучасных уласных асабовых імён, так і імён 16—18 ст., сучасную беларускую антрапанімічную сістэму і працэс яе фарміравання, тыпалогію славннскіх прозвішчаў, узаемасувязі беларускай антрапаніміі з антрапаніміяй рускай, украінскай, польскай і літоўскай моў. 3 дакладамі па анамастычнай праблематыцы выступаў на V—VII і IX Міжнародных з'ездах славістаў.