Традыцыйна ў нямецкай [[{{нп3|транскрыпцыя, лінгвістыка|транскрыпцыі]]|ru|Транскрипция (лингвистика)}} для вывучэння або чытання складаных слоў выкарыстоўваюць адмысловыя знакі, якія паказваюць на розныя асаблівасці вымаўлення<ref>{{кніга|аўтар=Helmut Richter.|загаловак=Grundsätze und System der Transkription (IPA)|месца=Tübingen|выдавецтва=|год=1973|старонак=}}</ref>: ''[:]'' (працягласць), ''[']'' ([[націск]]), ''[•]'' (паўпрацягласць), ''[’]'' ([[{{нп3|Гартанная змычка|цвёрды прыступ]]|ru|Гортанная смычка}} галоснага ў пачатку слова). Так, напрыклад, слова ''Uhu'' мае транскрыпцыю ''['’u: hu•]'': відавочна, што слова чытаецца з прыступам на першым гуку, націск падае на першы склад, ''u'' — доўгі, канцавая галосная вымаўляецца паўдоўга, ''h'' — вымаўляецца (у адрозненне ад звычайнага ўжывання паміж двума галоснымі, як, напрыклад, у слове ''fliehen''). У звычайных слоўніках, якія не прадугледжваюць раскрыцця фанетычных асаблівасцей слоў, знакі ''[’]'' і ''[•]'' апускаюцца.
