'''Ілья Міхайлавіч Франк''' (10 (23) кастрычніка {{ДН|||1908}}, [[Санкт-Пецярбург]] - — {{ДС|22|6|1990}}, [[Масква]]) — савецкі [[фізік]], лаўрэат [[Нобелеўская прэмія па фізіцы|Нобелеўскай прэміі па фізіцы]] (1958) за адкрыццё і інтэрпрэтацыю эфекту Чаранкова (сумесна з Чаранковым і Тамам), лаўрэат дзвюх [[Сталінская прэмія|Сталінскіх прэмій]] (1946, 1953) і Дзяржаўнай прэміі СССР (1971).
== Навуковая кар'ера ==
Пасля заканчэння ў 1930 г. [[МДУ|Маскоўскага дзяржаўнага універсітэта]], І. М. Франк працуе ў Ленінградзе ў ДзяржАІ ў прафесара А. Н. Цярэніна. З 1934 г. працуе ў Фізічным інстытуце ім. Лебедзева АН СССР. У 1937 годзе пабраўся шлюбам з Элай Абрамаўнай Бейліхіс (1909-19601909—1960), родам з Харкава. У 1944 г. І. М. Франк становіцца прафесарам МДУ. У 1946 г. абіраецца членам-карэспандэнтам, ў 1968 г. акадэмікам АН СССР. Лаўрэат двух Сталінскіх прэмій (1946, 1953) і Дзяржаўнай прэміі СССР (1971). У 1934 Чаранкоў выявіў, што зараджаныя часціцы, праходзячы з вельмі вялікімі хуткасцямі скрозь ваду, выпускаюць святло. І. М. Франк і І. Я. Там далі тэарэтычнае апісанне гэтага эфекту, які адбываецца пры руху часціц у асяроддзі з хуткасцямі, якія перавышаюць [[хуткасць святла]] ў гэтым асяроддзі. Гэтае адкрыццё прывяло да стварэння новага метаду дэтэктавання і вымярэння хуткасці высокаэнергетычных ядзерных часціц. Гэты метад мае вялікае значэнне ў сучаснай эксперыментальнай ядзернай фізіцы.
