Адыгейская мова: Розніца паміж версіямі

|краіны =[[Расія]] і іншыя, [[Турцыя]], [[Іарданія]], [[Сірыя]], [[Ізраіль]], [[Македонія, дзяржава|Македонія]], [[Ірак]], [[Саудаўская Аравія]]

|рэгіёны =У Расіі: [[Адыгея]], [[Краснадарскі край]], таксама [[Пярэдняя Азія|Заходняя Азія]]

'''Адыгейская мова''' (ніжнечаркеская, заходнеадыгская, кяхская) — мова [[адыгейцы|адыгейцаў]], уваходзіць у абхаза-адыгскую (заходне-каўказскую) сям'ю моў. У Расіі[[Расія|РФ]] распаўсюджаная ў [[Адыгея|Адыгеі]] і ў Лазарэўскім ([[Горад Сочы|Сочы]]) і [[Туапсінскі раён|Туапсінскім]] раёнах [[Краснадарскі край|Краснадарскага краю]] Расіі; акрамя таго, значная частка носбітаў пражывае ў Турцыі і краінах Блізкага Усходу. Колькасць носбітаў адыгейскай мовы ў Расіі - 117.489 чалавек (2010)<ref>[http://www.gks.ru/free_doc/new_site/population/demo/per-itog/tab6.xls Інфармацыйныя матэрыялы пра канчатковыя вынікі Ўсерасійскага перапісу насельніцтва 2010 года]</ref>.

Мае 4 дыялекты: абадзэхскі (на тэрыторыі Расіі ў цяперашні час практычна вымер, але працягвае выкарыстоўвацца ў адыгейскай дыяспары), бжэдугскі, цеміргоеўскі, шапсугскі. Літаратурная адыгейская мова склалася і развіваецца на аснове цеміргоеўскага дыялекту.