Генацыд армян: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Belarus2578 (размовы | уклад) вычытка |
Belarus2578 (размовы | уклад) →Працяг дэпартацый: вычытка |
||
Радок 144:
{| class="toccolours" style="float: left; margin-left: 1em; margin-right: 2em; font-size: 85%; background:#ffffff; color:black; width:40em; max-width: 40%;" cellspacing="5"
| style="text-align: left;" |З успамінаў Такуі Леванян, 1900 года нараджэння<ref name="Adalian-81-83">''Rouben Paul Adalian''. The Armenian Genocide // {{Кніга:Totten, Parsons, Charny. A century of genocide: critical essays and eyewitness accounts|81—83}}</ref>:
<br>Ад {{нп3|Палу, Элязыг|Палу|ru|Палу (Элязыг)}} да Тыгранакерта ([[Дыярбакыр|Дыярбекір]]) нас моцна мучылі, і мы вельмі пакутавалі. Не было вады і ежы. У маёй маці было штосьці ў торбе, яна давала нам крыху час ад часу. Мы ішлі ўвесь дзень, ад 10 да 15 дзён. На нагах ужо не заставалася абутку. Нарэшце мы дасягнулі Тыгранакерта. Там мы памыліся ля вады, размачылі няшмат сухога хлеба, які ў нас быў, і з'елі. Прайшла чутка, што губернатар патрабуе ад армян вельмі прыгожую 12-гадовую дзяўчынку… Уначы яны прыйшлі з ліхтарамі, шукаючы такую дзяўчыну. Яны знайшлі яе, адабралі ў рыдаючай маці і сказалі, што вернуць яе, потым. Пазней яны вярнулі дзіцё, амаль мёртвае, у жудасным стане, пакінуўшы яго на каленах маці. Маці гучна галасіла, і дзіцё, не
|}
| |||