Ахмет Зогу: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 2:
'''Ахмет Зогу''' ({{lang-sq|Ahmet Zogu}}; {{ДН|8|10|1895}}Маці — {{ДС|9|4|1961}}Парыж) — албанскі дзяржаўны дзеяч, другі прэзідэнт Албаніі з 1925 па 1928 год і першы кароль Албаніі з 1928 па 1939 год з дынастыі Зогу. З 1922 па 1924 год і ў 1925 годзе прэм'ер-міністр Албаніі.Нарадзіўся ў мястэчку Маці (вядома таксама стаянкай першабытных людзей) якім здаўна валодала яго сям я. Пры нараджэне насіў турэцкае прозвішча "Зоголі", пасля змяніў на албанскае "Зогу",што значыць "птушка". Вучыўся ў стамбульскім ваеным вучылішчы, паздней ў Вене. Згодна афіцыйнай біаграфіі прысутнічыў на каранацыі апошняга аўстрыйскага імператара.
Зогу належыць значная роля ў заваевані Албаніяй незалежнасці і ўмацаванню цяперэшніх межаў краіны.Разам з праваслаўным мітрапалітам Фанам Нолі стварыў Народнаю партыю ,якая выступала супраць мусульманскай, феадальнай эліты, прапагандавала сацыяльныя рэформы.У 1922 годзе стаў прымерам Албаніі. Урад Зогу распачаў перамовы аб усталявані консульскіх адносін з СССР. У той жа час левыя паплечнікі абвінавачвалі Зогу ў сабатыж абяцаных рэформ у прыватнасці аграрнай. Гэта прывяло да чэрвенскай рэвалюцыі 1924 г.,у выніку якой да ўлады прыйшоў Фан Нолі. У снежні тагож г. Зогу вярнуўся у Албанію з дапамогай белградскагаўраду Н.Пашыча,расейскіх белагвардэйцаў і Вялікабрытані,якія лічылі ўрад Нолі бальшавісцкім.У 1925 годзе Зогу абвяшчае сваю краіну рэспублікай і робіцца яе прэзідентам. З тагачасных прэзідентаў Еўропы ён быў самым маладым (30 год).У 1928 г.прымае тытул караля усіх албанцаў. Абвяшчэне манархіі адыболся па ініцыятыве Мусаліні і далейшая гісторыя албанскага каралеўства
Праўлення Зогу характырызуецца палітыкай мадэрнізацыі краіны. Турэцкі кодэкс законаў быў заменены на швецарскі, прыняты законы супраць кроўнай помсты. Албанскія студзенты накіроўвалісь на вучобу за мяжу. У Францыю,Італію,Аўстрыю. Сярод такіх навучэнцаў былі будучыя камуністычныя лідыры краіны: Энвер Ходжа і Мехмет Шеху,класікі албанскай літаратуры Н. Мігені і Стэр ё Спасе.
У той ж час манархічны рэжымхарактарызаваўся аўтарытарызмам і карумпаванасцю. На асабістыя патрэбы караля трацілась больш чым на народную асвету і ахову здароўя разам узятыя .Гэта выклікала незадоаволенасць у краіне,антыманахічныя паўстані,якія фінасавалісь Камінтэрнам і Мусаліні.У1939 годзе быў вымушанны пакінуць краіну ў сувязі з італьянскай агрэсіяй . Апошнія гады правёў у Парыжы.
| |||