Віктар Цімафеевіч Тураў: Розніца паміж версіямі

Бацьку В. Турава ў час [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай Айчыннай вайны]] расстралялі як [[Партызаны|партызан]]а, сам В. Тураў разам з маці быў вязнем «сямейнага» канцлагера на [[Рака Рэйн|Рэйн]]е. З [[1959]] — рэжысёр кінастудыі «[[Беларусьфільм]]», аўтар шэрагу дакументальных фільмаў і сюжэтаў у кіначасопісе «Савецкая Беларусь». Скончыў рэжысёрскі факультэт [[Усесаюзны дзяржаўны інстытут кінематаграфіі|Усесаюзнага дзяржаўнага інстытута кінематаграфіі]] ([[Горад Масква|Масква]], [[1961]], майстэрня [[Аляксандр Пятровіч Даўжэнка|А. Даўжэнкі]] і {{нп3|Міхаіл Эдышэравіч Чыаўрэлі|М. Чыаўрэлі|ru|Чиаурели, Михаил Эдишерович}}). Працаваў выкладчыкам Акадэміі мастацтваў Беларускай акадэміі мастацтваў. У 1976—1981 — першы сакратар праўлення [[Саюз кінематаграфістаў Беларусі|Саюза кінематаграфістаў Беларусі]].

 

 

Дыпламант кінафестываля рэспублік Прыбалтыкі, Беларусі і Малдавіі (1965, дыплом II ступені і прыз рэжысёру) за лепшы дэбют, фільм «Праз могілкі». Лаўрэат прэміі кінафестываля рэспублік Прыбалтыкі, Беларусі і Малдавіі (1967) за лепшую рэжысёрскую працу, фільм «Я родам з дзяцінства». Дыпламант Усесаюзнага кінафестывалю ([[1977]], спецыяльны дыплом) за рэжысуру, фільм «Нядзельная ноч». Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1984) за фільм «Людзі на балоце». Лаўрэат прэміі Міністэрства абароны [[Польшча|ПНР]] (1989) за фільм «Пераправа», Прэміі [[Беларуская Праваслаўная Царква|Беларускай праваслаўнай царквы]] (1989) за фільм «Высокая кроў». Узнагароджаны прызам міжнароднага кінафестывалю славянскіх і праваслаўных народаў «Залаты Віцязь» ([[1993]]) за рэжысуру, фільм «Чорны бусел». У сувязі са 100-годдзем кінематаграфіі (1994) фільм «Праз могілкі» рашэннем ЮНЕСКА быў унесены ў спіс 100 найбольш значных фільмаў свету. Уключаны ЮНЕСКА (1995) ў лік 50 кінематаграфістаў свету, з якіх складаўся Ганаровы камітэт па святкаванню 100-годдзя кінематаграфіі. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Республікі Беларусь (1996) за вялікі ўклад у кінематаграфію.