Масквіч-412: Розніца паміж версіямі

''''Масквіч-412''' — [[СССР|савецкі]] і [[Расія|расійскі]] аўтамабіль II групы малога класа, які вырабляўся ў [[Масква|Маскве]] на заводзе МЗМА, пазней пераназваным у АЗЛК, з [[1967|1967]] па [[1977]] і на аўтамабільным заводзе ў Іжэўску з [[1968]] па [[2001]] (серыйна па 1997 год). Быў па сутнасці мадыфікацыяй мадэлі [[Масквіч-408|«Масквіч-408»]], доўгія гады выпускаўся сумесна з ёй і пасля таксама сумесна з ёй быў мадэрнізаваны ў сямейства [[Масквіч-2140|«Масквіч-2140/2138»]].

Устаноўка на шасі «408-й» мадэлі сучаснага і істотна больш магутнага рухавіка адчувальна падвысіла дынамічныя характарыстыкі, пры захаванні эканамічнасці, давёўшы іх да высокіх для дадзенага класа нават па заходнееўрапейскіх мерках. Хоць кіравальнасць аўтамабіля і засталася на ранейшым узроўні, ужо не цалкам адпаведным найноўшым аналагам, тармазная дынаміка палепшылася, а кіраванне аўтамабілем было аблегчанапалегчана за кошт увядзення гідравакумнага ўзмацняльніка ў тармазной сістэме. Дызайн экстэр'еру і інтэр'еру «Масквіча» былі перапрацаваныя, пры гэтым абнаўленне насіла ў асноўным касметычны характар, а таксама мела падцягнуць аўтамабіль да тагачаснага прымальнага ўзроўню нормаў пасіўнай бяспекі, прынятых [[ЕЭК ААН]], неабходнага для далейшага экспарту ў развітыя краіны, што было пацверджана сертыфікацыйнымі краш-тэстамі ў Францыі.

На момант сваёй пастаноўкі ў вытворчасць ўу 1967 годзе «Масквіч-412», як і «Масквіч-408», збіраўся ў кузаве ўзору 1964 года, з кропляпадобнымікроплепадобнымі вертыкальнымі заднімі ліхтарамі і круглымі фарамі галаўнога святла. Так як шэраг вузлоў «Масквіча-412», у прыватнасці, больш шырокі радыятар, не ўпісваліся ў падкапотную прастору «408-га» кузава, самыя першыя асобнікі новай мадэлі схадзілі з канвеера ў кузавах, якія былі спецыяльна дапрацаваныя за кошт змянення шэрагу элементаў; затым, у тым жа 1967 годзе, быў уведзены так званы «уніфікаваны» кузаў — яшчэ са старым афармленнем, але прыдатны для ўстаноўкі і «408-га», і «412-га» сілавых агрэгатаў без пераробак.

У выніку праведзенай мадэрнізацыі, са снежня 1969 абедзве мадэлі (і «М-408», і «М-412») атрымалі зменены кузаў, у які без пераробак маглі быць устаноўлены абодва сілавых агрэгата, якія знаходзіліся ў вытворчасці. Разам з невялікім знешнім асучасніваннем, мадэрнізаваны кузаў быў даведзены да адпаведнасці прынятым у тыя гады патрабаванням пасіўнай бяспекі, што было пацверджана сертыфікацыйнымі выпрабаваннямі уў [[Францыя|Францыі]]. У прыватнасці, усе кузавы атрымалі мацаванні для рамянёў бяспекі, якія сталі штатным абсталяваннем з 1969 года, а выступаючыя элементы салона сталі траўмабяспечнымі, з мяккімі накладкамі (з лютага 1969 года). Таму да пазначэнняў абедзвюх мадэляў былі дададзеныя літары І і Э, якія азначаюць адпаведнасць устаноўленым [[ЕЭК ААН]] нормам пасіўнай бяспекі і, адпаведна, патэнцыйную магчымасць экспартавання ў развітыя краіны. Наогул, «Масквіч-412ІЭ» стаў першым савецкім аўтамабілем, на якім пытанням пасіўнай бяспекі была ўдзелена сур'ёзная ўвага. Двухконтурная тармазная сістэма сур'ёзна палепшыла і актыўную бяспеку аўтамабіля. Пачынаючы з 1974 (1972?) года на бамперах з'явіліся іклы, якія таксама з'яўляліся элементам пасіўнай бяспекі — яны прадухілялі «паднырванне» машыны пад перашкоду.

Візуальная навізна абноўленага аўтамабіля забяспечвалася ужываннемўжываннем гарызантальных ліхтароў з трохвугольнымі паказальнікамі павароту ззаду і праставугольныхпрамавугольных фар вытворчасці [[ГДР]] (таксама ставіліся на аўтамабілі [[Wartburg-353]]). Захоўваючы дэкаратыўныя плаўнікі, якія сімвалізавалі пераемнасць дызайну аўтамабіляў маркі «Масквіч», аўтамабіль атрымаў прынцыпова новае афармленне перадка: паваротнікі выцягнуліся і занялі месца пад фарамі, а рашотка радыятара атрымала ўзор у выглядзе клеткі з шырокімі нізкімі вочкамі.

| зона = right

| кірунак = vertical

| подпіс = Масквіч-412ІЭ

| выява1 = 1975 Moskvitch-412IE cropped.jpg

| шырыня1 = 200

| выява2 = 1975 Moskvitch-412IE rear.jpg

| шырыня2 = 200

Хоць з [[1969]] года «Масквіч-412ІЭ» стаў базавай мадэллю Маскоўскага завода, выпуск «Масквіча-408ІЭ» пры гэтым быў абноўлены. Экспартныя продажы яго практычна спыніліся, але ўнутры СССР аўтамабіль ўсёусё яшчэ карыстаўся попытам, галоўным чынам — з прычыны меншай патрабавальнасці старога матора да эксплуатацыйных матэрыялаў і адноснай прастаты канструкцыі.

Мадэрнізаваны аўтамабіль захоўваў галоўны недахоп свайго папярэдніка — недастатковую агульную шырыню кузава і каляю колаў пры досыць вялікай вышыні і высокім размяшчэнні цэнтра цяжкасці, што, акрамя зніжэння камфартабельнасці, у спалучэнні з рысорнай задняй падвескай адмоўна адбілася на ўстойлівасці і кіравальнасці «Масквіча». Гэта стала асабліва прыкметна ў параўнанні з аўтамабілямі «[[АўтаВАЗ|ВАЗ]]», якія з'явіліся ў той час і мелі больш аптымальныя суадносіны вышыні, цэнтра цяжкасці і шырыні каляі, якое ў спалучэнні з больш дасканалай задняй падвескай забяспечвала ім лепшыя хадавыя якасці. Пры гэтым грузападымальнасць аўтамабіляў ВАЗ і жывучасць іх хадавой часткі былі істотна ніжэй, што абумовіла на бліжэйшыя дзесяцігоддзі «падзел працы» паміж гэтымі аўтамабілямі — «Масквіч» стаў ўспрымаццауспрымацца ў ролі менш камфартабельнага, але больш моцнага і прахаднога аўтамабіля, які добра падыходзіць для паездак на прыроду або на лецішча з паклажай, у той час, як «Жыгулі» карысталіся славай камфартабельнай і дынамічнай «шашэйнай» машыны (пасля тая ж самая доля спасцігла і самі «класічныя» мадэлі ВАЗ ўу параўнанні з пяпердняпрывадныміпярэдепрываднымі).

З істотных тэхнічных недапрацовак адзначалася схільнасць паліўнай помпы новага матора да перагрэву пры высокай тэмпературы навакольнага паветра, што было абумоўлена яго не зусім ўдалаудала абраным размяшчэннем. Акрамя таго, каробка перадач, у асноўных сваіх дэталях атрыманая ў спадчыну па сутнасці яшчэ ад [[Масквіч-407|«407-й» мадэлі]], у пары з істотна больш магутным сілавым агрэгатам мела параўнальна невысокую даўгавечнасць і высокі працэнт заўчаснага выхаду з ладу. У астатнім, аўтамабіль атрымаў у спадчыну характэрныя для сваіх папярэднікаў высокую канструктыўную прастату, надзейнасць, непераборлівасць да ўмоў эксплуатацыі і догляду. У прыватнасці, рухавік «М-412», ня саступаючы па ступені фарсіравання, магутнаснага паказчыкаў і рэсурсу матораў ВАЗ, мог працаваць на маслах тыпу АС-8/М-8Б, у той час як для матора «Жыгулёў» патрабавалася асаблівае масла адмыслова уведзенай для іх катэгорыі «Г» (М-12г і аналагічныя).

У тым жа годзе [[Салон, аўтамабіль|інтэр'ер]] Масквічоў (і «408ІЭ», і «412ІЭ») вытворчасці АЗЛК прайшоў мадэрнізацыю: панэль прыбораў замест некалькіх асобных мяккіх накладак атрымала адну агульную, з'явіліся новыя абшыўкі дзвярэй, ўнутраныяунутраныя ручкі і гэтак далей.

Логіка папярэдняй гісторыі завода АЗЛК/МЗМА давала падставу ўспрымаць мадэль «412ІЭ» як пераходную: абноўлены кузаў у спалучэнні з прынцыпова новым рухавіком. Менавіта такім чынам, за кошт «пераходных» серый, адбывалася змена пакаленняў на МЗМА ў [[1950-я]] — [[1960-я|60-я]] гады. Аднак, нягледзячы на ​​шматлікія спробы завадскіх канструктараў ўу пачатку 1970-х спраектаваць аўтамабіль, які спалучае новы, сучасны кузаў і механіку мадэлі «412», замена «412-му» сямейству фактычна з'явілася толькі ў 1980-я гады, і гэта быў ужо зусім іншы аўтамабіль — [[Масквіч-2141]], пярэдняпрывадныпярэднепрывадны [[хэтчбэк]], створаны на базе кузава французскай «сімкі» і ўжо састарэлага да таго часу рухавіка УЗАМ.

*'''КарюратарКарбюратар''': К-126Н;

Захаваўшы дарагія ў вытворчасці кузаўныя панэлі, шматлікія вузлы і канструктыўныя рашэнні «408-га», «М-412» шмат у чым адрозніваўся ад яго. Упершыню на масавым савецкім легкавым аўтамабілі знайшлі прымяненне: верхневальны рухавік, цалкам сінхранізаваная на перадачах пярэдняга ходу каробка перадач, сістэма тармазоў з гідравакумным узмацняльнікам, паўнаструменевы маслянымаслены фільтр, паветраны фільтр з хутказменнымхутка зменным сухім элементам — вузлы, без якіх немагчыма сабе ўявіць сучасны аўтамабіль, але ў другой палове шасцідзесятых гадоў яны толькі сталі з'яўляцца на аўтамабілях падобнага класа.

Галоўнай навінкай мадэлі быў рухавік, распрацаваны Ігарам Іванавічам Акунёвым. Магчымасці старога, які вядзе свой радавод яшчэ ад даваеннага [[Opel Kadett]], рухавіка «М-408» былі да таго часу вычарпаныя, таму новы рухавік ніяк не быў звязаны з ім канструктыўна або тэхналагічна. Першыя вопытныя ўзоры новага рухавіка з'явіліся ў 1964 годзе.

Рухавік быў распрацаваны канструктарскім калектывам завода МЗМА. Першыя распрацоўкі верхняклапаннагаверхнеклапаннага рухавіка з паўсферычным камерамі згарання і алюмініевым блокам цыліндраў (праект «406») на «Масквічы» адносяцца яшчэ да сярэдзіны пяцідзясятых гадоў. Тым не менш, прататып даволі многіх канструктыўных рашэнняў фінальнай версіі гэтага матора адгадаць нескладана — найноўшы, па тых часах, сілавы агрэгат BMW M10 ў версіі з рабочым аб'ёмам 1500 см³ (яна пазначалася М115 і выпускалася да 1977, а само сямейства рухавікоў М10 праіснавала на канвееры да 1987 года) — агрэгат сам па сабе выключна ўдалы і дасканалы па тых часах, які добра зарэкамендаваў сябе, як у звычайнай эксплуатацыі, так і ў спорце.

Разам з тым, ні копіяй, ні далейшай распрацоўкай гэтага рухавіка УЗАМ-412 не з'яўляўся, і мае ад яго вельмі істотныя адрозненні — у прыватнасці, іншую геаметрыю цыліндраў, іншае канструктыўнае рашэнне большасці сістэм, і гэтак далей.

Блок цыліндраў быў выкананы з алюмініяалюмінію з чыгуннымі зменнымі гільзамі, што дазваляла капітальна рамантаваць рухавік простай заменай гільзаў, якая не патрабавала сур'ёзнага станочнага абсталявання для расточвання, неабходнага ў выпадку рамонтарамонту чыгуннага блока цыліндраў.

Счапленне было узмоцненымўзмоцненым, з спружынай дыяфрагменага тыпу, выпускалася па ліцэнзіі фірмы BORG&BECK.

Каробка перадач ўяўлялауяўляла сабой мадэрнізаваны варыянт «408-й», пераняўшы ад яе не цалкам ўдалыудалы, асабліва пры падлогавым размяшчэнні рычага пераключэння перадач, прывад знешнімі цягамі. У адрозненні ад яе, на новай КПП усе перадачы пярэдняга ходу былі сінхранізаваныя.

Марка «Масквіч» у абазначэнні мадэляў пры гэтым была захаваная — і ўсе аўтамабілі іжэўскай вытворчасці пазначаліся менавіта як «Масквіч-412» (пазней — «Масквіч-412ІЭ»), хоць і неслі завадскі знак Іжэўскагаіжэўскага завода на рашотцы радыятара. Першай мадэллю, выпушчанай пад самастойнай маркай «Іж», быў «Іж-2125 Комбі». Такім чынам, дапушчальнымі з'яўляюцца назвы «Іж-Масквіч-412» або «"Іжэўскі" Масквіч-412», але не «Іж-412».

| зона = right

| кірунак = vertical

| подпіс = Іж-Масквіч-412ІЭ

| выява1 = 1974-Izh-Moskvitch-412IE.jpg

| шырыня1 = 200

| выява2 = 1974 Izh-Moskvitch-412IE rear.jpg

| шырыня2 = 200

За кошт больш высокага ўзроўню кантролю якасці на фактычна абаронным прадпрыемстве, якое з'яўляецца часткай вытворчага аб'яднання «Іжмаш», па цэлым шэрагу сведчанняў аўтамабілі Іжэўскага вытворчасці ў савецкі час былі сабраныя істотна лепш, чым іх аналагі вытворчасці АЗЛК — у прыватнасці, завод у Іжэўску практычна не дапускаў вытворчага браку. Тым не менш, першапачаткова не аўтамабільны профіль вытворчасці адбіваўся на якасці — напрыклад, аздабленнеаддзелка салона Іжэўскіх «Масквічоў» было ў цэлым выканана хмулацейгрубей, чым у маскоўскіх.

Да 1968-69 гадоў аўтамабіль вонкава цалкам адпавядаў 412-м «Масквічам» вытворчасці АЗЛК ўу «старым» «408-м» кузаве з вертыкальнымі заднімі ліхтарамі, за выключэннем эмблемы «Іж» на рашотцы радыятара і руле. Бліжэй да канца гэтага перыяду, яшчэ на "старым" кузаве, з'явілася рашотка радыятара з змененым малюнкам (вертыкальным).

З 1969 іжэўскі седан атрымаў новы кузаў («412ІЭ») з гарызантальнымі заднімі ліхтарамі (у такім жа кузаве сталі збіраць і седаны АЗЛК). Але калі маскоўскія «Масквічы» разам з новым кузавам атрымалі яшчэ і новую рашотку радыятара з шырокімі падфарнікамі і дэфіцытнымі праставугольныміпрамавугольнымі фарамі вытворчасці ГДР, то «Іж-Масквіч-412ІЭ» захаваў круглыя ​​фары і старую рашотку. ПраставугольныміПрамавугольнымі фарамі і блізкай па дызайне рашоткай (з вертыкальным малюнкам) былі забяспечаныя толькі асобныя партыі іжэўскіх аўтамабіляў, якія былі прызначаныя для экспартаэкспарту, у перыяд з 1972 па 1974.

У [[1982]] годзе быў праведзены рэстайлінг — з'явіліся дзверы з патопленымі ў філёнгі ручкамі і чорная фарбаваная рашотка радыятара. Новая мадыфікацыя атрымала пазначэнне «Масквіч-412ІЭ-028». Прыкладна ў той жа час кузаў седана быў уніфікаваны з пікапам і комбі па канструкцыі сілавых элементаў, атрымаўшы «сярэднія» ланжэроны — ўзмацняльнікіузмацняльнікі падлогі салона, якія злучаюць пярэдні і задні падрамнікі.