Дзмітрый Раманавіч Камінскі: Розніца паміж версіямі

'''Дзмітрый Раманавіч Камінскі''' ({{ДН|17|8|1906}}, Екацярынаслаў, цяпер [[Днепрапятроўск|Дніпро]], Украіна — {{ДС|23|11|1989}}, [[Горад Манрэаль|Манрэаль]]) — беларускі {{кампазітар|СССР|Беларусі}}. Член Саюза кампазітараў СССР з 1941 г., Саюза кампазітараў БССР з 1946 г. (выключаны ў сувязі з эміграцыяй у Канаду ў 1980 г.)<ref name=":0">http://belisrael.info/?p=10474</ref>. [[Заслужаны дзеяч мастацтваў Беларускай ССР]] (1963).

У 1930 годзе скончыў Растоўскі музычны тэхнікум. З 1931 года загадчык музыкальнай часткі тэатраў Растова-на-Доне, Варонежа; вёў педагагічную і канцэртмайстарскую працу. У 1939 годзе скончыў Маскоўскі інстытут павышэння кваліфікацыі музыкантаў-педагогаў. З 1945 года ў [[Мінск]]у, канцэртмайстар [[Беларуская філармонія|Беларускай філармоніі]], старшы інспектар музычнага аддзела Упраўлення па справах мастацтваў пры Саўнаркаме БССР (да 1947 года). Працаваў пераважна ў галіне інструментальнай музыкі. У 1963-66 гадах старшыня праўлення [[Беларускі саюз кампазітараў|Саюза кампазітараў БССР]]. Кавалер ордэна Дружбы народаў (1977)<ref name=":0" />.

Працаваў пераважна ў галіне інструментальнай музыкі. Напісаў музыку да кінафільмаў «[[Хто смяецца апошнім, фільм|Хто смяецца апошнім]]» (1954), «[[Зялёныя агні]]» (1955), «Дзень, калі спаўняецца 30 год» (1961), «Анюціна дарога» (1967). Аўтар дзвюх канцэртных фантазій на беларускую тэму, дванаццацiдванаццаці п’ес для цымбалаў з фартэпіяна, дзвюх кантат, трох сімфанічных сюіт, некалькіх сімфоній, дзвюх санат (адна для фартэпіяна, другая для скрыпкі), двух струнных трыа і квартэта, мноства камерна-інструментальных твораў<ref name=":0" />. У эміграцыі запісаў успаміны пра свайго бацьку (вядомага скрыпача Роберта Ісакавіча Камінскага).