Усходняе партнёрства: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Радок 51:
Расійскі журналіст і публіцыст {{нп5|Віталь Наумавіч Дымарскі|Віталь Дымарскі|ru|Дымарский, Виталий Наумович}} выказаўся 14 мая 2009 г. адносна канцэпцыі праекта: «Можна, вядома, выказваць свае незадавальненні пранікненнем Еўрасаюза ў расійскую сферу інтарэсаў, але куды прадуктыўней прапанаваць «шасцёрцы» (ды і іншым членам [[СНД]]) эфектыўную альтэрнатыву. Калі крызіс — самы прыдатны час для мадэрнізацыі нацыянальнай эканомікі, то чаму б не лічыць яго зручнай аказіяй і для перагляду палітычнай лініі ў адносінах да так званага блізкага замежжа, для адмовы ад эфемернай стаўкі на нейкіх «прарасійскіх палітыкаў», якіх проста няма (ёсць толькі палітыкі, завязаныя на ўласныя нацыянальныя інтарэсы), для пераходу да «мяккую сілу», якая, як паказвае тое ж «Усходняе партнёрства», дае рэальны вынік»<ref>{{cite web|url=https://rg.ru/2009/05/14/dimarskii.html|title=«Восточное партнерство» — дело тонкое |publisher=Российская газета|date=2014-05-09|accessdate=2017-03-31}} {{ref-ru}}</ref>.
Беларускі эканамічны аглядальнік Васіль Іваноў у 2011 г. адзначыў, што Усходняе партнёрства мае больш палітычны складнік («праграма лаяльнасці» да Еўрапейскага саюза) і па стану на 2001 г. праект Усходняе партнёрства для
Міністр замежных спраў Беларусі [[Сяргей Мікалаевіч Мартынаў|Сяргей Мартынаў]] пасля сустрэчы міністраў ў [[Горад Брусель|Бруселі]] ў ліпені 2012 г. адзначыў: «Гэта была карысная сустрэча, але нам трэба больш адкрытых дыскусіяў і менш самазаспакаення і самазадаволеных заўваг. Таму што «Усходняе партнёрства» — гэта вельмі важная праграма, але нам трэба, каб яна была дзейснай і сапраўды дэмакратычнай»<ref>{{cite web|url=http://udf.by/news/main_news/62956-sammit-vostochnogo-partnerstva-es-ne-ustupaet-minsk-obizhaetsya.html|title=Саммит Восточного партнерства: ЕС не уступает, Минск обижается|publisher=Радыё Свабода|date=2012-07-24|accessdate=2017-03-31}} {{ref-ru}}</ref>.
| |||