Дэльфін Далмау-і-Генер: Розніца паміж версіямі

{{пішу||}}{{Асоба

'''Дэлфін Далмау-і-Генер''' ({{Lang-es|Delfín Dalmau i Gener}}; [[1891]], [[Горад Фігерас|Фігерас]] — [[1965]], [[Горад Барселона|Барселона]]) — іспанскі [[педагогіка|педагог]], [[мовазнаўства|лінгвіст]], [[эсперантыст]].

У 17 гадоў Далмау стаў выкладчыкам у моўнай школе Берліца ў Барселоне, пазней у каледжы Монт-д'Ор дэ Вальпарадзіс ў [[Горад Тэраса|Тэрасе]]. Вёў урокі іспанскай і французскай граматыкі з [[1914]] па [[1917]] гады ў Байе-Бланку. У [[1918]] годзе заснаваў першы ліцэй з вывучэннем СМІ і тэхнічных навук, які ў [[1940]] годзе пераўтварыўся ў Інстытут журналістыкі Бельпост. Супрацоўнічаў з рознымі перыядычнымі выданнямі, быў рэдактарам часопіса «Clarisme». Быў вядомым паліглотам і сусветна прызнаным эсперантистом, працаваў рэдактарам часопіса «Kataluna Esperantisto» і прэзідэнтам Каталонскай федэрацыі эсперанта, у якой быў адным з вядучых ідэолагаў разам з {{нп3|Фрэдэрык Пухула-і-Валес|Фрэдэрыкам Пухула-і-Валес|ru|Пухула-и-Валлес, Фредерик}}.

Асаблівую вядомасць Далмау-і-Генер атрымаў як стэнограф: ён выпусціў першыя дзве пласцінкі для вывучэння каталонскай мовы з галасамі [[Пумпеу Фабра|Пумпеу Фабры]] і [[Мерсэ Радарэда|Мерсе Родореда]], а таксама псіхалагічныя апавяданні і зборнікі заданняў «Пасіўнае паліглотства» (''Poliglotisme passiu'', [[1936]]) і «Лінгвістычныя тлумачэнні» (''Aclariments lingüístics'', [[1962]]). Даследаванні Далмау сталі знакам для педагагічнай лінгвістыкі заняцца пытаннямі, звязанымі з [[Інтэрлінгвістыка|інтэрлінгвістыкай]], прота-эсперантыстыкай[[эсперанталогія|эсперанталогіяй]], педагогікай, соцыялінгвістыкай[[Сацыялінгвістыка|сацыялінгвістыкай]] і філасофіяй мовы. Далмау заўсёды быў у авангардзе культуры і ведаў, якякім важныважным з'яўляецца ўніверсалізм (неабходнасць у [[міжнародныя дапаможныя мовы|міжнароднай дапаможнай мове]]) і інтэграцыя каталонскага грамадства без якіх-небудзь расколаў у грамадстве.

Прапанова аб пасіўным паліглотстве заключаецца ў развіцці і актыўным выкарыстанні ўласнай мовы, агульнаўжывальнай і размоўнай лексікі і імкненні зводзіць памылкі да мінімуму, але пры гэтым толькі з пасіўным выкарыстаннем як мага большай лексікі з іншых моў. Гэта быў прамежкавы этап паміж сітуацыяй моўнага імперыялізму на іспанскім і сусветным узроўні, які трэба было пераадолець, і фонам для ўзнікнення універсальнай мовы тыпу [[эсперанта]].