Чак Паланюк: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз мабільную версію сайта
Радок 106:
Многія аглядальнікі сцвярджаюць, што творы Паланіка з'яўляюцца нігілістычнымі або схільнымі да [[нігілізм]]у, тады як сам Паланік запэўнівае, што ён не нігіліст, а [[рамантык]], і яго працы памылкова лічаць такімі, таму што яны нясуць ідэі, у якія большасць проста не верыць. Існуюць думкі пра элементы [[сексізм]]у ў яго творах <ref>{{cite web|url=http://www.everything2.com/index.pl?node_id=1275979|title=That little bitch Marla Singer: A cultural critique of sexism in Fight Club|author=Phillips, Logan.|date=28 марта 2002|work=|publisher=everything2.com|accessdate=2012-09-19|lang=en|archiveurl=http://www.webcitation.org/6BQxYVQ1E|archivedate=2012-10-15}}</ref>. Лора Мілер з сайта ''Salon.com'' напісала рэзка адмоўную рэцэнзію на ''«Дзённік»''<ref name=salon2>{{cite web|url=http://www.salon.com/2003/08/20/palahniuk_3/|title=Diary|author=Laura Miller.|date=21 августа 2003|work=|publisher=Salon.com|accessdate=2012-09-19|lang=en|archiveurl=http://www.webcitation.org/6BQxZ5iC7|archivedate=2012-10-15}}</ref>, на што фаны і сам Паланік даволі хутка адрэагавалі ў секцыі карэспандэнцыі сайта ''Salon''<ref>{{cite web|url=http://www.salon.com/2003/08/26/chuck_3/|title=Chuck Palahniuk responds to Laura Miller's review of his latest book. Plus: Salon readers on Palahniuk fans|author=Chuck Palahniuk.|date=27 августа 2003|work=|publisher=Salon.com|accessdate=2012-09-19|lang=en|archiveurl=http://www.webcitation.org/6BQxaYNuW|archivedate=2012-10-15}}</ref>. Мілер сцвярджае, што раманы Паланіка напісаны ў фальшывым, прэтэнцыёзным стылі, прапановы абсалютна няскладнай, а некаторыя разумныя рэчы ўжо даўно былі апісаны нашмат лепш іншымі пісьменнікамі. Акрамя таго, яна настойвае, што кнігі пісьменніка напоўнены ''«полусырым нігілізмам абкуранага школьніка, які толькі што прачытаў [[Ніцшэ]] і паслухаў Nine-Inch Nails»''<ref name=salon2/>.
 
У дадатак некаторыя літаратурныя крытыкі, у прыватнасці Мілер, сцвярджаюць, што пасля ''«[[Байцоўскі клуб, раман|Байцоўскага клуба]]»'' творы Паланіка стылістычна вельмі падобныя. Напрыклад, пераказчыкі ў ''«Байцоўскім клубе»'', ''«Удушша»'' і ''«Ацалелым»'' маюць амаль аднолькавыя стылі пісьма і гаворкі, нягледзячы на ​​тое, што належаць яны да розных слаях насельніцтва ''(напрыклад, «Байцоўскі клуб» распавядаецца приземлённопрыземлена-мудрым і цынічным прадстаўніком інтэлектуальнага працы, а гісторыю ацалелага распавядае чалавек, які знаходзіўся тварам да твару са смерцю)''. Агульнымі рысамі ўсіх гэтых трох раманаў з'яўляюцца вельмі кароткія прапановысказы і абзацы, звароту да поп-культуры і тонкія цынічныя вастрыні на тэму статусу кво, балансу і раўнавагі ў сусвеце<ref name=salon2/>.
 
Некаторыя рэцэнзенты лічаць, што светы, ствараемыя Паланікам, маюць мала агульнага з тым, у якім жыве большасць яго чытачоў, - свет Паланіка, на іх думку, больш выдасканалены, больш змрочны і шакавальны. У цэлым, адзначаюць крытыкі, творы пісьменніка накіраваныя выключна на новае пакаленне, бо іх бацькоў раманы могуць жахнуцца<ref name="Thomas Gaughan"/>. Слабанервным раманы Паланіка крытыкі таксама не рэкамендуюць, як і тым, хто ўсё занадта блізка прымае да сэрца, бо творы аўтара вельмі з'едлівыя, жорсткія, а часам і абуральныя<ref name=autogenerated1 />. Некаторых аглядальнікаў здзіўляе, з якой смяротнай сур'ёзнасцю аўтар апісвае рэчы, якія складана прадставіць у сучасным грамадстве<ref>{{cite web|url=http://community.seattletimes.nwsource.com/archive/?date=19961006&slug=2352896|title=`Fight Club' Hits Hard At `Layoff Society'|author=Greg Burkman.|date=6 октября 1996|work=|publisher=The Seattle Times|accessdate=2012-09-28|lang=en|archiveurl=http://www.webcitation.org/6BQxb6sZK|archivedate=2012-10-15}}</ref>.