Жыды (верш): Розніца паміж версіямі

Купалу звязвала цеснае сяброўства с беларуска-габрэйскім пісьменнікам [[Змітрок Бядуля|Змітраком Бядуляй]] (Самуілам Плаўнікам), выдаўшым у 1918 годзе кніжку «Жыды на Беларусі», дзе, у прыватнасці, гаварылася: «У пэрыядзе амерцьвення беларускаго нацыянальнаго асьведамлення, жыды, як і самі Беларусы, хоць добра ведалі беларускую мову, але глядзелі на яе як на «мужыцкую», і, русіфікуючыярусіфікуючыся самі, нісьвядома служылі русіфікатарскай ідэі Вялікаросіі. Але гэта быў той багаты кляс, каторы атрымаў сваю навуку ў расійскіх школах, а што тычыцца простых местачковых жыхароў, то апрача роднай мовы яны ведаюць толькі беларускую. Ад самага пачатку беларускага адраджэння, амаль ні побач з першымі піанэрамі беларускага руху пайшлі, хоць і ў малым ліку, і жыды, выйшоўшыя з вёскі; хаця шырэйшыя інтэлігентныя масы жыдоўства, асабліва ў местах, ні могуць яшчэ пазбыцца сукцэсаў расійскага тут уладання і ўсё яшчэ служаць праваднікамі русіфікацыі»<ref>{{кніга|аўтар=Змітрок Бядуля.|загаловак=Жыды на Беларусі|спасылка=http://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=23711|месца=Мн.Менск|выдавецтва=Друкарня Я. Д. Грынблята|год=1918|старонкі=23-24|старонак=32|isbn=}}</ref>.