Казімір Кагнавіцкі: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →‎Творы: clean up з дапамогай AWB
Няма тлумачэння праўкі
Радок 1:
{{навуковец}}
'''Казімір Кагнавіцкі''' ({{ДН|10|2|1746}}, [[Вёска Ланчанава|в.Ланчанава]], [[Ковенскі павет]] — {{ДН|22|3|1825}}) — гісторык, педагог. З [[1764]] г. езуіт. Вучыўся ў езуіцкіх установах у [[Каўнас|Коўне]], [[Вільнюс|Вільні]], [[Вёска Пашаўша|в.Пашаўша]] ([[Жамойць]]), у [[1767]] — [[1770]] гг. слухаў курс філасофіі ў Віленскай акадэміі. У [[1770]] — [[1772]] гг. выкладаў [[Рыторыка|рыторыку]], [[Паэтыка|паэтыку]] і [[Матэматыка|матэматыку]] ў Мерацкім калегіуме, склаў яго хроніку. З [[1772]] г. вывучаў [[Тэалогія|тэалогію]] ў Гарадзенскім калегіуме, пасля скасаванняў [[1773]] г. ордэна езуітаў перайшоў у Віленскую акадэмію, дзе атрымаў ступень доктара філасофіі і вольных навук. З [[1774]] г. святар. Да [[1781]] г. выкладаў у Гарадзенскай ваяводскай (потым акруговай) школе адчыненай Адукацыйнай камісіяй замест езуіцкага калегіума. Зрабіў падарожжа ў [[Рым]], якое апісаў у кнізе «Рымская дарога» ([[1783]]). Дзякуючы падтрымцы [[А.М.Сапегі]], заняў пасаду трыбунальскага прапаведніка ў [[Гродна|Гародні]]. З [[1789]] г. пры двары Сапегаў у [[Ружаны|Ружанах]], дзе пачаў пісаць гісторыю іх роду на падставе фамільнага архіва. Гісторыя мела форму асобных біяграфій, усяго склаў 6 тамоў (т. 1 — 3 выдадзены ў [[1790]] — [[1792]] гг.). Том 1 прысвечаны Льву Сапегу (перавыд. ў [[1805]], [[1830]], [[1837]], [[1855]]), том 2 — [[Ян Пётр Сапега|Яну Петру Сапегу]]. У працы змешчана шмат гістарычных крыніц. У т.л. лісты манархаў, «Дыярушы выправы на Маскоўскую вайну Яна Пятра Сапегі 1608 — 1611 гадоў». У [[1802]] — [[1807]] гг. узначальваў рух па пераносе мошчаў блажэннага А.Баболі ў [[Полацк]]. З [[1805]] г. зноў у ордэне езуітаў. У [[1805]] — [[1809]] гг. намеснік рэктара калегіума ў [[Горад Даўгаўпілс|Дынабургу]], потым у [[Полацк]]у, з [[1811]] г. узначальваў місійны дом у Хальчы. У [[1814]] г. адышоў ад спраў, жыў у [[Магілёў|Магілеве]], дарадца рэктара і духоўны апякун калегіі. Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі ([[1820]]) выехаў у Ферару ([[Італія]]), потым жыў у Галіччыне.
'''Казімір Кагнавіцкі''' ({{ДН|10|2|1746}}, [[Вёска Ланчанава|в.Ланчанава]], [[Ковенскі павет]] — {{ДН|22|3|1825}}) — гісторык, педагог.
== Біяграфія ==
З [[1764]] г. езуіт. Вучыўся ў езуіцкіх установах у [[Каўнас|Коўне]], [[Вільнюс|Вільні]], [[Вёска Пашаўша|в.Пашаўша]] ([[Жамойць]]), у [[1767]] — [[1770]] гг. слухаў курс філасофіі ў [[Віленская акадэмія|Віленскай акадэмі]]і. У [[1770]] — [[1772]] гг. выкладаў [[Рыторыка|рыторыку]], [[Паэтыка|паэтыку]] і [[Матэматыка|матэматыку]] ў Мерацкім калегіуме, склаў яго хроніку. З [[1772]] г. вывучаў [[Тэалогія|тэалогію]] ў [[Гродзенскі езуіцкі калегіум|Гарадзенскім калегіум]]е, пасля скасаванняў [[1773]] г. ордэна езуітаў перайшоў у Віленскую акадэмію, дзе атрымаў ступень доктара філасофіі і вольных навук. З [[1774]] г. святар. Да [[1781]] г. выкладаў у Гарадзенскай ваяводскай (потым акруговай) школе адчыненай Адукацыйнай камісіяй замест езуіцкага калегіума.
 
'''Казімір Кагнавіцкі''' ({{ДН|10|2|1746}}, [[Вёска Ланчанава|в.Ланчанава]], [[Ковенскі павет]] — {{ДН|22|3|1825}}) — гісторык, педагог. З [[1764]] г. езуіт. Вучыўся ў езуіцкіх установах у [[Каўнас|Коўне]], [[Вільнюс|Вільні]], [[Вёска Пашаўша|в.Пашаўша]] ([[Жамойць]]), у [[1767]] — [[1770]] гг. слухаў курс філасофіі ў Віленскай акадэміі. У [[1770]] — [[1772]] гг. выкладаў [[Рыторыка|рыторыку]], [[Паэтыка|паэтыку]] і [[Матэматыка|матэматыку]] ў Мерацкім калегіуме, склаў яго хроніку. З [[1772]] г. вывучаў [[Тэалогія|тэалогію]] ў Гарадзенскім калегіуме, пасля скасаванняў [[1773]] г. ордэна езуітаў перайшоў у Віленскую акадэмію, дзе атрымаў ступень доктара філасофіі і вольных навук. З [[1774]] г. святар. Да [[1781]] г. выкладаў у Гарадзенскай ваяводскай (потым акруговай) школе адчыненай Адукацыйнай камісіяй замест езуіцкага калегіума. Зрабіў падарожжа ў [[Рым]], якое апісаў у кнізе «Рымская дарога» ([[1783]]). Дзякуючы падтрымцы [[А.М.Сапегі]], заняў пасаду трыбунальскага прапаведніка ў [[Гродна|Гародні]]. З [[1789]] г. пры двары Сапегаў у [[Ружаны|Ружанах]], дзе пачаў пісаць гісторыю іх роду на падставе фамільнага архіва. Гісторыя мела форму асобных біяграфій, усяго склаў 6 тамоў (т. 1 — 3 выдадзены ў [[1790]] — [[1792]] гг.). Том 1 прысвечаны Льву Сапегу (перавыд. ў [[1805]], [[1830]], [[1837]], [[1855]]), том 2 — [[Ян Пётр Сапега|Яну Петру Сапегу]]. У працы змешчана шмат гістарычных крыніц. У т.л. лісты манархаў, «Дыярушы выправы на Маскоўскую вайну Яна Пятра Сапегі 1608 — 1611 гадоў». У [[1802]] — [[1807]] гг. узначальваў рух па пераносе мошчаў блажэннага А.Баболі ў [[Полацк]]. З [[1805]] г. зноў у ордэне езуітаў. У [[1805]] — [[1809]] гг. намеснік рэктара калегіума ў [[Горад Даўгаўпілс|Дынабургу]], потым у [[Полацк]]у, з [[1811]] г. узначальваў місійны дом у Хальчы. У [[1814]] г. адышоў ад спраў, жыў у [[Магілёў|Магілеве]], дарадца рэктара і духоўны апякун калегіі. Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі ([[1820]]) выехаў у Ферару ([[Італія]]), потым жыў у Галіччыне.
 
== Творы ==