Бенедыкцінцы: Розніца паміж версіямі

== Бенедыкцінцы на Беларусі ==

У 11-13 ст. бенедыкцінцы ўдзельнічалі ў місіянерскай дзейнасці на славянскіх землях і ў Прыбалтыцы. У ВКЛ яны прыйшлі з Польшчы, на Беларусі бенедыкцінцы мелі кляштары ў Гарадзішчы каля Пінска, Мінску, Нясвіжы. Былі і жаночыя кляштары, пры якіх існавалі школы для дзяўчынак з шляхецкіх сем'яў. У ВКЛ манашкі-бенедыкцінкі мелі права прышываць да вэлюму крыж з ярка-чырвонага аксаміту, як напамінак пра ахвяры ордэну ў час Паўночнай вайны. Пасля далучэння ВКЛ да расійскай імперыі царскі ўрад аб'яднаў кляштары бенедыкцінцаў і іншых каталіцкіх манаскіх ордэнаў у {{вызн2|1=бенедыкцінска-цыстэрцыянска-камедула-картузскую}} кангрэгацыю. Пасля паўстанняў 1830-1831 і 1863-1864 на Беларусі кляштары бенедыкцінцаў былі закрыты.

 

[[Катэгорыя:Манаскія ордэны]]

[[ro:Ordinul benedictin]]

[[ru:Бенедиктинцы]]

[[sk:Rád svätého Benedikta]]

[[sr:Бенедиктинци]]