Адам Ганоры Кіркор: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
літ. у парадак (шаблон з Мараковым даде лішні перавод радка!)
польскае нескладовае у :)
Радок 1:
[[Image:Адам Кіркор.jpg|thumb|Адам Кіркор (''рэпрадукцыя'')]]
{{вызнч|1=Адам Ганоры КІРКОР}} (псеўданімы і крыптанімы: ''A.K.; A.H.K.; J. ze Ś.; J. ze Śliwina; Jacek ze Śliwina; Jan ze Śliwina; K.A.H.; Sobarri; Tu³aczTułacz Sobarri; Wydawca Albumu Wileńskiego;'' [[1818]], в. Слівіна Мсціслаўскага пав. Магілёўскай губ., цяпер [[Манастыршчынскі раён]] [[Смаленскай вобласць]], [[Расія]] — [[1886]], [[Кракаў]]), гісторык, этнограф, археолаг, публіцыст, выдавец.
 
У 1832—1834 вучыўся ў [[Магілёўская гімназія|Магілёўскай]] і [[Віленская гімназія|Віленскай]] гімназіях (апошнюю скончыў экстэрнам у [[1838]]). Паступіў на службу ў Віленскую казённую палату, дзе працаваў да [[1864]]. Адначасова займаўся літаратурнай і навуковай працай. У [[1843]] выдаваў альманах «Radegast», у [[1845]]—[[1846]] альманах «Pamiętnik umys³owyumysłowy». У [[1849]] стаў членам [[Віленскі статэстычны камітэт|Віленскага статыстычнага камітэта]], у [[1850]]—[[1854]] рэдагаваў «Памятные книжки Виленской губернии». Праводзіў актыўныя археалагічныя раскопкі ў [[Беларусь|Беларусі]] і [[Літва|Літве]], даследаваў каля 1000 курганоў. З [[1855]] член [[Віленская археалагічная камісія|Віленскай археалагічнай камісіі]], кіраўнік [[Віленскі музей старажытнасцей|Віленскага музея старажытнасцяў]], якому ахвяраваў свае калекцыі. У [[1856]] стаў членам-карэспандэнтам [[Імператарскае археалагічнае таварыства|Імператарскага археалагічнага таварыства]]; з [[1857]] член [[Рускае геаграфічнае таварыства|Рускага геаграфічнага таварыства]]. У [[1857]]—[[1858]] выдаваў неперыядычны зборнік «Teka Wileńska», забаронены пасля публікацыі ліста вядомага гісторыка і паліт. эмігранта [[І. Лялевель|І. Лялевеля]]. Публікаваў «Pismo zbiorowe Wileńskie» ([[1859]], [[1862]]). У [[1859]] заснаваў уласную друкарню, якая выдала шмат навуковых і мастацкіх кніг. З [[1860]] выдаваў і рэдагаваў газ. «Кур’ер Віленскі» (на польскай і рускай мовах). У [[1863]] прыцягваўся да следства ў сувязі з удзелам у паўстанні яго жонкі [[А. Маеўская|А. Маеўска]]й, на варшаўскай кватэры якой хаваўся кіраўнік паўстанцкага ўрада [[Р. Траўгут]]. Кіркор страціў магчымасць працаваць у Вільні; пераехаў у [[Пецярбург]]. Там разам з [[М. Юматаў|М. Юмата]]вым у [[1868]]—[[1871]] выдаваў газ. «Новое время». З [[1872]] у Кракаве выдаваў літаратурна-навуковыя альманахі «Na dziś» ([[1872]]) i «Teka Krakowska» ([[1884]]). З [[1873]] член Акадэміі ўмеласці ў Кракаве.
 
=== Творы ===
Радок 9:
*Этнографический взгляд на Виленскую губернию // Этнографический сборник, издаваемый РГО. СПб, 1858. Вып. 3;
* Przechadzki po Wilnie i jego okolicach. Wilno, 1862 (2 wyd. 1859; 3 wyd. 1865);
*O literaturze pobratymczych narodów s³owiańskichsłowiańskich. Kraków, 1874;
*Живописная Россия. Т. 3. Ч. 1: Литовское Полесье. Ч. 2. Белорусское Полесье. СПб., 1882 (факсімільнае перавыд.: Мн., 1993).
 
Радок 16:
|*Янчук Н.А. К.Киркор: Краткий очерк жизни и деятельности. М., 1888
|* Зямкевіч Р. Адам Ганоры Кіркор. Вільня, 1911
|* Brensztejn Micha³Michał. Adam Honory Kirkor. Wilno, 1864
|* Stolzman M. Czasopisma wileńskie Adama Honorego Kirkora. Kraków, 1973
|* Kirkor S. Przesz³ośćPrzeszłość umiera dwa razy. Kraków, 1978
|* Цішчанка І.К. Да народных вытокаў. Мн., 1986
|* ЭГБ, т. 4.