Удзельнік:Lš-k./Пясочніца2: Розніца паміж версіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
|||
Радок 6:
Увесну 1880 года Ян Баляслаў павянчаўся другі раз{{Sfn|Сідарэвіч А. М.|2014|}}, з Зоф’яй Лычкоўскай, дачкой уладальніка невялікага фальварка Ракуцёўшчына, каля мястэчка Краснага. Зоф’я да фальварку дачынення ўжо не мела, але ў спадчыну ёй застаўся невялікі драўляны дом на Садовай вуліцы ў Мінску{{Sfn|Крывіцкі Л.|1991|с=10}}. У Яна Баляслава і Зоф’і было пяць дзяцей: Ян Герман (Іван; 1881—1919), Вікторыя (памерла ў маленстве; ?—?), Антон (1884—1942), Эмілія (1886—1974), Стэфан (Сцяпан; 1889—1947). Стэфан быў названы ў гонар дзядзькі — Стэфана Луцкевіча, удзельніка паўстання 1863—1864 гадоў, загінуў у 1863 годзе{{Sfn|Сідарэвіч А. М.|2014|}}.
Сям’я была каталіцкай, у хаце гаварылі па-польску. Ян Баляслаў, як афіцэр расійскай арміі, выдатна валодаў рускай мовай{{Sfn|Крывіцкі Л.|1991|с=10}}. Іван Луцкевіч наступным чынам згадвае светапогляд сям’і: «''...сям’я жыла ўспамінамі аб напалеонаўскім паходзе і паўстаннях 1831 і 1863 гадоў, жыла ідэаламі дэмакратызму з часоў французскае рэвалюцыі і паўстанчаскімі настроямі, у ёй панаваў заўсёды шчыра дэмакратычны дух,- і гэтым духам былі прасякнуты дзеці, што шукалі ў школе дружбы не панічоў, a сыноў мужыцкіх''»{{Sfn|Серыкава В.|2009|}}.
Антон Луцкевіч нарадзіўся ў Шаўлях, дзе ягоны бацька працаваў на Лібава-Роменскай чыгунцы. У 1887 годзе Луцкевічы пераязджаюць у Лібаву, з прычыны пераводу туды бацькі. У 1895 годзе сям’я пераязджае ў Мінск, праз паўгода пасля пераезду памірае бацька{{Sfn|Серыкава В.|2009|}}.
У [[1902]] скончыў [[Мінская губернская гімназія|Мінскую губернскую гімназію]]. Вучыўся на фізіка-матэматычным факультэце [[Пецярбургскі ўніверсітэт|Пецярбургскага ўніверсі]]тэта, юрыдычным факультэце [[Дэрпцкі ўніверсітэт|Дэрпцкага ўніверсітэт]]а. Адзін з заснавальнікаў у [[1903]] [[Беларуская рэвалюцыйная грамада|БРГ]]. Арыштаваны ў [[Мінск]]у ў [[1904]] за распаўсюджванне партыйнай літаратуры; выпушчаны з пазбаўленнем права пакідаць горад. У лютым [[1906]] сумесна з братам Іванам пераехаў у [[Вільня|Вільню]]. Там яны адразу перайшлі на нелегальнае становішча, бо распачалося следства ў справе замаху на мінскага губернатара [[Павел Рыгоравіч Курлоў|П. Курлова]]. Замах здзейснілі [[Іван Пятровіч Пуліхаў|І. Пуліхаў]] і сёстры Ізмайловіч, якія былі частымі гасцямі на мінскай кватэры Луцкевічаў, таму апошнія аўтаматычна падпадалі пад падазрэнне<ref>Луцкевіч, А. Да гісторыі беларускага руху: Выбраныя творы / Антон Луцкевіч; [Уклад., прадм., камент., анатав. індэкс імёнаў А. Сідарэвіча]. — Мн.: Беларускі кнігазбор, 2003. — 287 с. — С. 90. — ISBN 985-6730-09-0.</ref>. Ёсць звесткі, што з віленскімі кантактамі Луцкевічам дапамог В. Іваноўскі, іх супрацоўнік па пецярбургскай студэнцкай дзейнасці<ref>Собственноручные показания А. И. Луцкевича // Луцкевіч, А. Да гісторыі беларускага руху... — С. 11.</ref>. Уваходзіў у склад рэдакцый газ. «[[Наша доля]]» і «[[Наша ніва (1906)|Наша ніва]]». Першы артыкул апублікаваў у 1906 у № 1 газеты «Наша доля». Супрацоўнічаў з выдавецтвам «Нашай нівы», з 1913 з [[Беларускае выдавецкае таварыства|Беларускім выдавецкім таварыствам]]. 3 1911 саўладальнік Віленскай бібліятэкі-чытальні «Веды» Б. Даніловіча, з 1914 яе ўладальнік.
Радок 56 ⟶ 54:
* {{артыкул|аўтар= [[Лявон Антонавіч Луцкевіч|Крывіцкі Л.]]|загаловак= Нельга абысці маўчаннем|арыгінал= |спасылка= http://files.knihi.com/Knihi/uploaded06/Spadcyna_1_1991.pdf|аўтар выдання= |выданне= [[Спадчына (1989)|Спадчына]]|тып= |месца= |выдавецтва= |год= 1991|выпуск= |том= |нумар= 1|старонкі= 10—17|isbn= |issn= 0236-1019|doi= |bibcode= |arxiv= |pmid= |мова= |ref=Крывіцкі Л.|archiveurl= |archivedate=}}
* {{Крыніцы/Маракоў|РЛ|2|0|РЛ1-3|РЛ1-3}}
* {{артыкул|аўтар= Серыкава В.|загаловак= Браты Луцкевічы як стваральнікі і захавальнікі Беларускага музея ў Вільні (
* Сідарэвіч А. М. Антон Луцкевіч: ад краёвасці да незалежніцтва (1916—1918) (агляд крыніцаў БДАЛМ) // Архіўныя чытанні І-III: матэрыялы навуковых канферэнцый, Мінск, 2003—2005 гг. / Укл.: Г. В. Запартыка і інш.; навук. рэд. А. В. Мальдзіс. Мінск: РІВШ, 2006. С. 209—222.
* Сідарэвіч А. Антон Луцкевіч і Янка Купала // Тэрмапілы. 2003. № 7. С. 161—204.
| |||