Класіцызм: Розніца паміж версіямі

 

== Літаратура ==

Заснавальнікам паэтыкі класіцызму лічыцца француз [[Франсуа Малерб]] (1555—1628), які правёў рэформу французскай мовы і верша і распрацаваў паэтычныя каноны. Вядучымі прадстаўнікамі класіцызму ў драматургіі сталі трагікі [[Карнель]] і [[Жан Расін|Расін]] (1639—1699), асноўным прадметам творчасці якіх быў канфлікт паміж грамадскім абавязкам і асабістымі пачуццямі. Высокага развіцця дасягнулі таксама «нізкія» жанры — байка (Ж. [[Жан дэ Лафантэн|Лафантэн]]), сатыра ([[Нікола Буало-Дэпрэё|Буало]]), камедыя ([[Мальер]] 1622—1673).

 

 

Класіцызм XVIII стагоддзя развіваецца пад уплывам ідэй [[Асветніцтва|Асветы]]. Творчасць [[Вальтэр]]а ([[1694]]—[[1778]]) накіравана супраць рэлігійнага фанатызму, абсалютысцкая прыгнёту, напоўнена пафасам волі. Мэтай творчасці становіцца змяненне свету ў лепшы бок, пабудова ў адпаведнасці з законамі класіцызму самога грамадства. З пазіцый класіцызму аглядаў сучасную яму літаратуру англічанін [[Сэмюэл Джонсан]], вакол якога склаўся бліскучы кружок аднадумцаў, які ўключаў эсэіста [[Босуэл, Джэймс|Босуэла]], гісторыка [[Эдуард Гібан|Гібана]] і акцёра [[Дэвід Гарык|Гарыка]].

 

У Расіі класіцызм зарадзіўся ў XVIII стагоддзі, пасля пераўтварэнняў [[Пётр I|Пятра I]]. [[Міхаіл Васілевіч Ламаносаў|Ламаносавым]] была праведзена рэформа рускага верша, распрацавана тэорыя [[Тэорыя трох стыляў|«трох штыляў»]], якая з’явілася па сутнасці адаптацыяй французскіх класічных правілаў на рускую мову. Вобразы ў класіцызме пазбаўленыя індывідуальных рыс, бо прызначаныя ў першую чаргу захоўваць устойлівыя родавыя, устойлівыя ў часе прыкметы, якія выступаюць як увасабленне якіх-небудзь сацыяльных ці духоўных сіл.