Класіцызм: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →‎Скульптура: стыль, арфаграфія
др →‎Жывапіс: арфаграфія
Радок 16:
 
У пачатку XVII стагоддзя для знаёмства са спадчынай антычнасці і Адраджэння ў [[Рым]] сцякаюцца маладыя іншаземцы. Найбольш значнае месца сярод іх заняў француз [[Нікаля Пусэн]], у сваіх жывапісных творах, пераважна на тэмы антычнай старажытнасці і міфалогіі, які даў непераўзыдзеныя ўзоры геаметрычна дакладнай кампазіцыі і прадуманых суадносін каляровых груп. Іншы француз, [[Клод Лоры]], у сваіх антыквізаваных [[пейзаж]]ах наваколляў «вечнага горада» парадкаваў карціны прыроды шляхам гарманізацыі іх святлом заходзячага сонца і ўвядзеннем своеасаблівых архітэктурных куліс.
[[Выява:Jacques-Louis David, Le Serment des Horaces.jpg|225px|thumb|[[Жак-Луі Давід]], «[[Клятва ГарацыямГарацыяў]]» (1784).]]
 
Халоднаразважлівы [[нарматывізм]] Пусэна выклікаў адабрэнне [[Версальскі палац|Версальскага]] двара і быў працягнуты прыдворнымі мастакамі, такімі як [[Шарль Лебрэн|Лебрэн]], якія бачылі ў класіцыстычным жывапісу ідэальную мастацкую мову для ўсхвалення [[Абсалютызм|абсалютысцкай дзяржавы]] «[[Людовік XIV|караля-сонца]]». Хоць прыватныя заказчыкі аддавалі перавагу розным варыянтам [[барока]] і [[ракако]], французская манархія падтрымлівала класіцызм на плаву за кошт фінансавання такіх акадэмічных устаноў, як [[Школа вытанчаных мастацтваў]]. [[Рымская прэмія]] давала найбольш таленавітым вучням магчымасць наведаць Рым для непасрэднага знаёмства з вялікімі творамі старажытнасці.