Класіцызм: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →‎Жывапіс: вікіфікацыя
др →‎Жывапіс: вікіфікацыя
Радок 20:
Халоднаразважлівы [[нарматывізм]] Пусэна выклікаў адабрэнне [[Версальскі палац|Версальскага]] двара і быў працягнуты прыдворнымі мастакамі, такімі як [[Шарль Лебрэн|Лебрэн]], якія бачылі ў класіцыстычным жывапісу ідэальную мастацкую мову для ўсхвалення [[Абсалютызм|абсалютысцкай дзяржавы]] «[[Людовік XIV|караля-сонца]]». Хоць прыватныя заказчыкі аддавалі перавагу розным варыянтам [[барока]] і [[ракако]], французская манархія падтрымлівала класіцызм на плаву за кошт фінансавання такіх акадэмічных устаноў, як [[Школа вытанчаных мастацтваў]]. [[Рымская прэмія]] давала найбольш таленавітым вучням магчымасць наведаць Рым для непасрэднага знаёмства з вялікімі творамі старажытнасці.
 
Адкрыццё «сапраўднага» антычнага жывапісу пры раскопках [[Пампеі|Пампей]], абагаўленне антычнасці нямецкім мастацтвазнаўцам [[Іаган Іаахім Вінкельман|Вінкельманам]] і культ Рафаэля, якія прапаведаваў блізкі да яго па поглядаў мастак [[Антон Рафаэль Менгс|Менгс]], у другой палове XVIII стагоддзя ўдыхнулі ў класіцызм новае дыханне (у заходняй літаратуры гэты этап называецца [[неакласіцызм]]ам). Найбольш значным прадстаўніком «новага класіцызму» стаў [[Жак-Луі Давід]]; яго гранічна лаканічная і драматычная мастацкая мова з роўным поспехам служыла прапагандзе ідэалаў [[Вялікая Французская рэвалюцыя|Французскай рэвалюцыі]] («[[Смерць Марата]]») і [[Першая імперыя|Першай імперыі]] («[[Прысвячэнне імператараКаранацыя Напалеона I і каранавання імператрыцы Жазэфіна ў саборы Парыжскай Божай Маці 2 снежань 1804|Прысвячэнне імператара Напалеона I]]»).
 
У XIX стагоддзі жывапіс класіцызму ўступае ў паласу крызісу і становіцца сілай, якая стрымлівае развіццё мастацтва, прычым не толькі ў Францыі, але і ў іншых краінах. Мастацкую лінію Давіда з поспехам працягваў [[Энгр]], які пры захаванні мовы класіцызму ў сваіх творах часта звяртаўся да рамантычных сюжэтаў з усходнім каларытам («[[Турэцкія лазні, карціна|Турэцкія лазні]]»); яго партрэтныя работы адзначаны тонкай ідэалізацыяй мадэлі. Мастакі ў іншых краінах (як, напрыклад, [[Карл Брулоў]]) таксама напаўнялі класіцыстычная па форме творы духам бесшабашнага [[рамантызм]]у; гэта спалучэнне атрымала назву [[акадэмізм]]у. Яго рассаднікамі служылі шматлікія [[Акадэмія мастацтваў|Акадэміі мастацтваў]]. У сярэдзіне XIX стагоддзя супраць кансерватызму акадэмічнага [[істэблішмент]]у бунтавала маладое пакаленне, якое цягнулася да [[Рэалізм, жывапіс|рэалізму]] і было прадстаўлена ў Францыі кружком [[Курбэ]], а ў Расіі — [[Перадзвіжнікі|перадзвіжнікамі]].