Класіцызм: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →‎Скульптура: арфаграфія
др →‎Скульптура: вікіфікацыя
Радок 26:
== Скульптура ==
[[Выява:Canova Le Baiser.jpg|thumb|200px|left|[[Антоніа Канова]]. ''Амур і Псіхея'' (1787—1793, [[Парыж]], [[Луўр]])]]
Штуршком да развіцця класіцыстычнай скульптуры ў сярэдзіне XVIII стагоддзя паслужылі сачыненні Вінкельмана і археалагічныя раскопкі старажытных гарадоў, якія пашырылі пазнанні сучаснікаў аб антычнай скульптуры. На грані [[барока]] і класіцызму вагаліся ў Францыі такія скульптары, як [[Жан-Батыст Пігаль|Пігаль]] і [[Гудон]]. Свайго найвышэйшага ўвасаблення ў галіне пластыкі класіцызм дасягнуў у гераічных і ідылічных працах [[Антоніа Канова|Антоніа Кановы]], які чэрпаў натхненне пераважна ў статуях эпохі [[элінізм]]у ([[Праксіцель]]). У Расіі да эстэтыкі класіцызму імкнуліся [[Фядот Іванавіч Шубін|Фядот Шубін]], [[Міхась Казлоўскі]], [[Барыс Іванавіч Арлоўскі|Барыс Арлоўскі]], [[Іван Пятровіч Мартас|Іван Мартас]].
 
Публічныя помнікі, якія атрымалі ў эпоху класіцызму шырокае распаўсюджанне, давалі скульптарам магчымасць ідэалізацыі воінскай доблесці і мудрасці дзяржаўных мужоў. Вернасць антычнаму ўзору патрабавала ад скульптараў адлюстроўваць мадэлей голымі, што ўступала ў супярэчнасць з прынятымі нормамі маралі. Каб вырашыць гэту супярэчнасць, дзеячы сучаснасці спачатку высякаліся скульптарамі класіцызму ў выглядзе аголеных антычных багоў: [[Аляксандр Васільевіч Сувораў|Сувораў]] — у выглядзе [[Марс, міфалогія|Марса]], а [[Паліна Баргезэ]] — у выглядзе [[Венера, міфалогія|Венеры]]. Пры [[Напалеон]]е пытанне вырашылася шляхам пераходу да адлюстравання дзеячаў сучаснасці ў антычных [[тога]]х (такія фігуры [[Міхаіл Іларыёнавіч Кутузаў|Кутузава]] і [[Міхаіл Багданавіч Барклай дэ Толі|Барклая дэ Толі]] перад [[Казанскі сабор, Санкт-Пецярбург|Казанскім саборам]]).