Каралеўства Аквітанія: Розніца паміж версіямі

Пасля далучэння ў [[632]] годзе Дагабертам Аквітанія была ўключана ў склад [[Нейстрыя|Нейстрыі]]. Паколькі Аквітанія і Тулуза з’яўляліся сапраўдным фарпостам супраць баскаў, то каралі прызначалі туды герцагаў. Адзін з іх, [[Луп I Аквітанскі|Луп]] скарыстаўся крызісам улады [[673]]—[[676]] гадоў і змог аб’яднаць у сваіх руках землі ад [[В'ен]]а да [[Гарона|Гароны]], у тым ліку [[Васконія (герцагства)|Васконію]] (Гасконь), стаўшы фактычна незалежным кіраўніком. Яго пераемнік, [[Эд Вялікі (герцаг Аквітаніі)|Эд ''Вялікі'']] прыняў тытул «прынцэпс Аквітаніі» ({{lang-lat|Aquitaniae princeps}}) і, паводле меркавання некаторых даследчыкаў, насіў каралеўскі тытул. У [[721]] годзе ён разбіў арабаў, якія аблажылі Тулузу. Ён змагаўся супраць маярдома франкскага каралеўства [[Карл Мартэл|Карла Мартэла]]. Але неўзабаве Эду прыйшлося адбіваць новыя набегі арабаў, якія ўрываліся з Іспаніі, для чаго ён быў вымушаны звярнуцца па дапамогу да Карла Мартэла, які разбіў арабскую армію ў [[Бітва пры Пуацье (732)|бітве пры Пуацье]].