Тэорыя ўстойлівасці: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Drabuhevi4 (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
Drabuhevi4 (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 4:
У аналітычным аспекце зʼяўляецца раздзелам тэорыі дыферэнцыяльных раўнанняў. У прыкладным аспекце найбольшае развіццё атрымала тэорыя ўстойлівасці [[Механічная сістэма | механічных сістэм]], паколькі менавіта [[механіка]], як найстарэйшая навука, упершыню сутыкнулася з праблемамі устойлівасці. Эйлер ўпершыню строга паставіў і вырашыў задачу ўстойлівасці стану раўнавагі механічны сістэмы – [[стрыжань (будаўнічая механіка) | стрыжня]], сціснутага сціскальнай сілай ([[эластыка Эйлера]]).
У найбольш агульным выглядзе тэорыя ўстойлівасці была распрацавана А. М. Ляпуновым, які сфармуляваў і якія давялі асноўныя тэарэмы тэорыі ўстойлівасці руху. Ляпуноў па праве лічыцца стваральнікам тэорыі ўстойлівасці. У парадку развіцця тэорыі асноўныя агульныя крытэры ўстойлівасці, якія вынікаюць з прац А. М. Ляпунова і матэматычнага прынцыпу аргументу, сфармуляваны
Важнай часткай тэорыі ўстойлівасці зʼяўляецца праблема аналітычнага і практычнага вызначэння запасаў ўстойлівасці складаных (шматкампанентных, дынамічных, разнофакторных) сістэм і працэсаў. У гэтай частцы тэорыі ўстойлівасці асаблівую актуальнасць з развіццём складанай тэхнікі набылі задачы дыягнаставання і прагназавання запасаў ўстойлівасці працэсаў, звязаных з эксплуатацыяй вялікіх тэхнічных сістэм. Такога роду розныя прыкладныя задачы, звязаныя з тэорыяй ўстойлівасці двухфазны патокаў – у развіццё тэорыі ўстойлівасці ў яе тэхнічных прыкладаннях, – разгледжаны і вырашаны И. И. Марозовым, В. И. Герлігой, А. В. Каралевым, Пагосовым, В. И. Скалазубавым і інш. Даследчыкамі, якія працуюць над новымі аспектамі адаптацыі тэорыі ўстойлівасці да сучасным тэхнічным абʼектах.
| |||