Каштуе падкрэсліць, што выпусканы канверсійны [[электрон]] не з'яўляецца [[Бэта-часціца|бэта-часціцай]], бо ў выніку ўнутранай канверсіі не адбываецца змяненні зараду атамнага ядра. Спектр выпушчаных канверсійных электронаў заўжды з'яўляецца лінейчастым з прычыны іх моноэнергетичности з-за прывязкі да канкрэтнай электроннай абалонцы, у #той час як спектр электронаў бэта-распаду з'яўляецца бесперапынным (з-за таго, што пры бэта-распадзе энергія размяркоўваецца між электронам і электронным антынейтрынам).
== Гісторыя адкрыцця з'явы ==
Упершыню рады дыскрэтных ліній у спектры размеркаванні скарасцей электронаў, выпусканых пры бэта-распадзе, быў ля 1909—1910 гг. Баерам, [[Ганом]] і [[Майтнер]], бэта, якімі направілі-электроны (пасля раздзялення ў магнітным падлозе) на фотапласцінку. Аднак яны не здолелі выявіць бесперапыннага фону электронаў бэта-распаду. Наяўнасць фону змог зарэгістраваць ля 1914 году Джэймс Чэдўік.
Практычна адначасова з гэтым Рэзерфорд, Робінсан (анг. H. Robinson) і Роўлінсан (анг. W. T. Rowlinson) выявілі, што гаму-промні, выпусканыя спрэчкі радыеактыўным распадзе, здольныя выдзіраць з металічных пласцінак электроны, што валодаюць дыскрэтнымі скарасцямі. Таму Рэзерфорд выказаў здагадка аб тым, што дыскрэтныя лініі ў спектры бэта-промняў належаць другасным электронам, выдраным гаму-промнямі, выпусканымі ядром, з электронных абалонак атама. Пасля гэтая з'ява атрымала назву ўнутранай канверсіі. Такім вобразам, непасрэдна электронамі бэта-распаду з'яўляюцца электроны бесперапыннай бэта-спектра, што пасля было работамі Эліса (анг. C. D. Ellis) і Вустара (анг. W. A. Wooster).
