Радыеактыўны распад: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Радок 37:
Бекерэляў прыйшла ў галаву думка: не суправаджаецца ці ўсякая люмінесцэнцыя рэнтгенаўскімі прамянямі? Для праверкі сваёй здагадкі ён узяў некалькі злучэнняў, у тым ліку адну з соляў ўрану, фасфарысцыруючыя жоўта-зялёным святлом. Асвятліўшы яе сонечным святлом, ён загарнуў соль у чорную паперу і паклаў у цёмным шафе на фотапласцінку, таксама завёрнутая ў чорную паперу. Праз некаторы час, праявіўшы пласцінку, Бекерэль сапраўды ўбачыў малюнак кавалка солі. Але [[люмінесцэнтнае выпраменьванне]] не магло прайсці праз чорную паперу, і толькі рэнтгенаўскія прамяні маглі ў гэтых умовах засвяціць пласцінку. Бекерэль паўтарыў вопыт некалькі разоў і з аднолькавым поспехам.
24 лютага 1896 года на пасяджэнні [[Французская акадэмія навук|Французскай акадэміі навук]] ён зрабіў паведамленне «Пра выпраменьванні, якія вырабляюцца фасфарэсцэнцыі». Але ўжо праз некалькі дзён у інтэрпрэтацыю атрыманых вынікаў давялося ўнесці карэкціроўкі. 26 і 27 лютага ў лабараторыі Бекерэля быў падрыхтаваны чарговы досвед з невялікімі зменамі, але з-за хмарнага надвор'я ён быў адкладзены. Не дачакаўшыся добрага надвор'я, 1 сакавіка Бекерэль праявіў пласцінку, на якой ляжала ўранавая соль, так і не облучённую сонечным святлом. Яна, натуральна, не фасфарыцыравала, але адбітак на пласцінцы атрымаўся. Ужо 2 сакавіка Бекерэль далажыў аб гэтым адкрыцці на пасяджэнні Парыжскай Акадэміі навук, азагаловіў сваю працу «Аб нябачнай радыяцыі, што вырабляецца фасфарысцыруючыя целамі».<ref>{{Книга:Биография атома|страницы=20—21}}</ref>.
| |||