Францыск Скарына: Розніца паміж версіямі

Гэтая скарга пачалася ў 1523 годзе яшчэ пры жыцці Юрыя Адверніка і тычылася дома «''в месте Виленьском, который лежит на Рынку подле дому Иванова Плешывцова и Василева Воропанева''», а таксама іншай маёмасці — «''иншое имене и статъки''». Большасць даследчыкаў лічыць, што Адвернік фінансаваў кнігавыдавецкую дзейнасць Скарыны<ref>Немировский, с. 429</ref>. Да 1529 года ўсе першапачатковыя ўдзельнікі скрагі памерлі, ЮрыЮрый Адвернік памёр пасля кастрычніка 1525 года<ref>Голенченко Г. Я. Цит. соч. с. 135. У дакуменце 1525 г. ЮрыЮрый Адвернік згадваецца як жывы: «''Потвержене мещанину виленкоскому Юрию Адверниковичу уходы з братом и з сестрами ехо о спадок на них по сестре их Зофеи Зеновены и по сыну ее''». ЦГАДА, ф. 389, № 224, л. 186 об.</ref>. Справа аказалася працяглай: спачатку яе разглядаў гарадскі суд, пасля войт з бургамістрамі і райцамі, потым да справы далучыўся ўплывовы біскуп Ян з князёў Літоўскіх, у якога Скарына быў лекарам и сакратаром. Істцы спасылаліся на тэстамент Дароты Станіслававы, які быў без пячаткі і які, згодна скаргі, «''зламал судом своим князь Ян, бискуп виленский''». Рашэнне караля было на карысць Маргарыты: «''тот дом доктора Францышъка Скорины Маркгорете держати и въжывати супокойне на вечные часы''». Акт быў падпісаны ў прысутнасці самаго Скарыны, біскупа Яна і іншых [[Рада Вялікага Княства Літоўскага|Паноў-рады]].