Рэльеф Дамініканскай рэспублікі, як і ўсяго вострава Гаіці, што ляжыць паміж Карыбскай і Паўночна-Амерыканскай [[ТэорыяТэктоніка пліт|літасферных пліт]], мае гарысты характар. Хрыбты і глыбокія даліны арыентаваны пераважна з паўночнага захаду на паўднёвы ўсход. Восевы хрыбет - Кардыльера-Сэнтраль, сярэдняя вышыня хрыбта складае 1800 м над узроўнем мора, у яго цэнтральнай частцы размяшчаецца пік Дуартэ (3087 м) - вышэйшая кропка краіны і ўсёй Вэст-Індыі. Усе горныя сістэмы, акрамя Кардыльеры-Септынтрыяналь на паўночным усходзе, маюць працяг у гаіцянскай частцы вострава. На крайнім усходзе - вапняковае плато. З карой выветрывання звязаны паклады баксітаў. Клімат - трапічны пасатны. Сярэднегадавая тэмпература складае +25 ° С. Характэрны летні максімум ападкаў з пікамі ў красавіку-чэрвені і верасні-кастрычніку; на падветраных схілах паўднёвага захаду краіны выпадае 500-800 мм ападкаў у год, у той час як на наветреных схілах - да 2500 мм. Найбуйнейшыя рэкі - Юна і Сан-Хуан - працякаюць у міжгорных далінах. З дамініканскіх гор сцякае рака Артыбаніт, ужо ў Гаіці яна ўпадае ў заліў Ганаў. Паміж хрыбтамі поўдня ляжыць [[рыфт]]авай даліна Ойя-дэ-Энрыкілья (у Гаіці - упадзіна Кюль-дэ-Сак), якая каля 1 млн гадоў таму была марскім пралівам, пра што сведчаць рэшткавыя салёныя азёры, найбуйнейшае - Энрыкільё. Расліннасць падветраных схілаў - кактусы, багаткі, пальма Сабаль, ўнутраныя даліны - саваны з хвоямі і каралеўскай пальмай. На наветреных схілах гор - вечназялёныя змешаныя трапічныя лясы (махагоні, дальбергія, кампешавае дрэва). З млекакормячых - агуці і завезеныя для барацьбы з пацукамі мангусты, здзічэлыя козы. У возеры Энрыкільё водзяцца кракадзілы.
