Упершыню [[конь]] апынуўся пад сядлом чалавека ў [[Азія|Азіі]]; прыпісваюць гэта аднаму з скіфскіх пляменаў. [[Еўрапейцы]] запазычылі гэты спосаб перамяшчэння ў [[персы|персаў]], галоўным чынам у ваенных мэтах, і адразу ж дасягнулі ў гэтым дачыненні вялікага майстэрства; вялікай папулярнасцю карысталіся [[конніца|конніцы]] фесалійская і фракійская; гэтаму спрыяла ўстановастварэнне ў [[Грэцыя|Грэцыі]], а затым і [[Рым]]е і асаблівых акадэмій верхавой язды. Трэба, аднак, заўважыць, што ў эпоху рымскага валадарства [[кавалерыя]] ўяўляла сабой толькі дапаможны від [[зброя|зброі]] і наогул была недастаткова кваліфікаванай. Менавіта майстэрства язды не магло дасягнуць вялікай вышыні, таму што ездзілі і грэкі, і рымляне без сёдлаў і стрэмян, і без дастатковай ўпэўненасці ў пасадцы ў іх таму не магло быць ўдалага ваеннага прымянення дадзенага навыку. Тым не менш, іх пасадка была практычнай і лёгкай. Яе змяненне было услед за вынаходствам сядла, а затым, пазней, цяжкіх рыцарскіх [[браня|даспехаў]]. Затым змены ў верхавой яздзе абумоўліваласяабумоўліваліся ваеннымі і тактычнымі патрабаваннямі, што прад’яўляюцца [[кавалерыя|кавалерыі]], у адносінахадношэнні жа да аматараў — патрабаваннямі моды на той ці іншы род верхавога спорту.
