Цэнтральна-Афрыканская Рэспубліка: Розніца паміж версіямі

Здаўна па тэрыторыі краіны праходзілі шляхі шматлікіх міграцый афрыканскіх народаў, і гэта ў значнай ступені паўплывала на яе засяленне. Першымі жыхарамі на гэтай тэрыторыі, відаць, былі [[пігмеі]]. Аб існаванні зямель да захаду ад вытокаў Ніла, населеных цёмнаскурымі народамі, было вядома старажытным егіпцянам. РасшыфраваныяЖывёлаводы надпісыперасяліліся насюды егіпецкіхз манументахпаўночных распавядаюцьсаванаў, абякія краінебылі [[Уам]]закранутыя (упрацэсамі раёнеапустыньвання. рэкЗнойдзеныя [[Ракаў Мобу|Мобу]] і [[Рака Кембэ|Кембэ]]), населенай «чорнымі карлікаміпачатку 60-х пігмеямі».гадоў НаXX старажытнаегіпецкіхстагоддзя картах рэкіантраполагам [[РакаП'ер УбангіВідаль|УбангіП'ерам Відалем]] іна Уэлепаўднёвым звалісязахадзе Чорнымкраіны Нілам[[мегаліт]]ы іБуар былівышынёй злучаныяда з3 Белымм Ніламадносяцца ўда аднуэпохі раку[[неаліт]]у.

У XVI - XVII стагоддзях на тэрыторыю міжрэчча Убангі - Шары з абязлюдзелых узбярэжжаў сталі прыходзіць паляўнічыя за жывым таварам. Аднак праз аддаленасць ад акіянаў і становішча ў сэрцы трапічнай Афрыкі краіна аж да XIX ст. заставалася невядомай еўрапейцам. Падчас [[Каланіяльны падзел Афрыкі|падзелу Афрыкі]] тэрыторыя будучай ЦАР увайшла ў сферу інтарэсаў французаў. У 1895 годзе Францыя стварыла залежную тэрыторыю Убангі-Шары. Пасля Першай сусветнай вайны калонія была аддадзена ў арэнду буйным кампаніям, якія прымушалі мясцовае насельніцтва працаваць у нечалавечых умовах на плантацыях [[гевея|гевеі]], кавы, не плацячы грошай і нават беручы ў заложнікі сем'і рабочых. Дзесяткі тысяч завербаваных у суседняе Конга абарыгенаў загінулі падчас прымусовых работ на будаўніцтве чыгункі Конга-Акіян. Усё гэта прывяло да моцнага антыкаланіяльнага "паўстання ручкі матыгі" (1928), жорстка задушанага каланіяльнымі ўладамі. У час Другой сусветнай вайны верх атрымалі антыфашысцкія [[Шарль дэ Голь|галісцкія]] сілы.

У пачатку [[1990-я|1990-х]] гадоў пад уплывам агульных дэмакратычных тэндэнцыяў у Афрыцы і палітыка-эканамічнага ціску з боку заходніх донараў ваенныя ўлады абвясцілі, што прыступаюць да стварэння ўмоў для вяртання краіны да грамадзянскага кіравання. Аднавілася дзейнасць палітычных партыяў, быў прыняты Закон аб выбарах. У [[1993]] годзе на прэзідэнцкіх выбарах, прызнаных міжнароднымі назіральнікамі вольнымі і дэмакратычнымі, перамог [[Анж-Фелікс Патасэ]]. У верасні [[1999]] года ён быў перавыбраны на новы шасцігадовы тэрмін. На працягу некалькіх гадоў сітуацыя ў ЦАР заставалася вельмі нестабільнай і выбуханебяспечнай, рэжым Патасэ трымаўся ў асноўным за кошт прамой ваеннай падтрымкі [[Лівія|Лівіі]] і фактычна кантраляваў толькі сталіцу ЦАР.