Венера (планета): Розніца паміж версіямі

'''Вене́ра''' (народныя назвы — '''Вечарні́ца''', '''Мілаві́ца'''<ref>Болсун А.І., Рапановіч Я.Н. Слоўнік фізічных і астранамічных тэрмінаў. Мн., 1979.</ref>) — другая ўнутраная [[планета]] [[Сонечная сістэма|Сонечнай сістэмы]] з перыядам абароту ў 224,7 зямных [[Суткі|сутак]]. Названая імем [[Венера, багіня|Венеры]], багіні кахання з [[Старажытны Рым|рымскага пантэона]]. Гэта адзіная з васьмі асноўных планет Сонечнай сістэмы, якая атрымала назву ў гонар жаночага бажаствабоства.

Венера — трэці папаводле яркасці аб'ект на небе Зямлі пасля [[Сонца]] і [[Месяц, спадарожнік Зямлі|Месяца]] і дасягае [[Бачная зорная велічыня|бачнай зорнай велічыні]] ў -4,6. Паколькі Венера бліжэйбліжэйшая да Сонца, чым [[Зямля (планета)|Зямля]], яна ніколі не аддаляецца ад Сонца больш чым на 47,8° (для зямнога назіральніка). Лепш за ўсё яна бачнаявідаць незадоўга да ўзыходу або праз некаторыпэўны час пасля заходу Сонца, што дало падставу называць яе таксама Вячэрняя зорка ці Ранішняя зорка.

Венера класіфікуецца як [[Планеты зямной групы|землепадобная]] планета, і часам яе называюць «сястрой Зямлі», таму што абедзве планеты падобныя памерамі, сілай цяжару і складам. Аднак умовы на гэтых планетах вельмі адрозніваюцца. Паверхню Венеры хаваюць надзвычай густыя аблокі [[Серная кіслата|сернай кіслаты]] з высокай адбівальнай здольнасцю, што перашкаджае ўбачыць яе паверхню ў бачным святле (але яе [[атмасфера Венеры|атмасфера]] празрыстая для радыёхвальрадыёхваляў, з дапамогай якіх пасля і быў даследаваны рэльеф планеты). Спрэчкі абпра тымтое, што знаходзіцца пад густой воблачнасцю Венеры, працягваліся да [[XX стагоддзе|дваццатага стагоддзя]], пакуль многія з таямніц Венеры не былі прыадкрытыя [[планеталогія|планетолагамі]]. У Венеры самая шчыльнаянайшчыльнейшая сярод вядомых землепадобных планет атмасфера, якая складаецца галоўным чынам з [[Вуглякіслы газ|вуглякіслага газу]]. Гэта тлумачыцца тым, што на Венеры няма кругаабароту вугляроду і жыцця, якое магло б перапрацоўваць яго ў біямасу.

У глыбокай старажытнасці Венера, як мяркуюць, настолькі разагрэлася, што падобныя зямнымда зямных акіяны, якія, як лічыцца, на ёй былі, цалкам выпарыліся, пакінуўшы пасля сябе пустынныпустэльны пейзаж з мноствам плітападобных скал. Адна з гіпотэзгіпотэзаў мяркуе, што з-запраз слабасціслабасць [[Магнітнае поле планет|магнітнага поля]] вадзянывадзяная парпара (расшчэпленырасшчэпленая сонечным выпраменьваннем на элементы) быўбыла вынесенывынесена [[Сонечны вецер|сонечным ветрам]] у міжпланетную прастору. Устаноўлена, што атмасфера планеты і цяпер губляе [[вадарод]] і [[кісларод]] у суадносінах 2:1<ref name=solarwind>{{cite web

[[Атмасферны ціск]] на паверхні Венеры ў 92 разы большы, чым на Зямлі. Дэталёвае картаграфаванне паверхні Венерыпланеты праводзілася на працягу апошніх 22 гадоў, у прыватнасці праектам «Магелан». Паверхня Венеры носіць выразныя прыкметы [[Вулканізм|вулканічнай]] дзейнасці, а атмасфера змяшчае шмат [[Сера|серы]]. Некаторыя эксперты мяркуюць, што вулканічная дзейнасць на Венеры працягваецца і цяпер. Аднак відавочных доказаў гэтаму не было знойдзена, таму што пакуль ні на аднойводнай з вулканічных западзін — [[Кальдэра|кальдэр]] — не было заўважана [[Лава вулканічная|лававых]] патокаў. Вельмі малая колькасць [[Ударны кратар|ударных кратараў]] сведчыць абпра тымтое, што паверхня Венеры адносна маладая: ёй прыблізна 500 мільёнаў гадоў. Ніякіх сведчанняў тэктанічнага руху пліт на Венеры не выяўлена, магчыма таму, што яе літасфера з-зацераз адсутнасціадсутнасць вады занадта [[Вязкасць|вязкая]] і, такім чынам, недастаткова рухомая. Мяркуюць таксама, што Венера паступова губляе ўнутраную высокую [[Тэмпература|тэмпературу]].