Віталь Міхайлавіч Баравой: Розніца паміж версіямі

'''Віталь Міхайлавіч Баравой''' (18 студзеня [[1916]] г., [[засценак]] Несцераўка, [[Вілейскі павет (Расійская імперыя)|Вілейскі павет]], [[Віленская губерня]] — 7 красавіка [[2008]], [[Масква]], [[Расія]]) — выдатны [[Беларусы|беларускі]] [[святар]] [[Руская праваслаўная царква|Рускай Праваслаўнай Царквы]], протапрасвітар, прафесар, доктар багаслоўя.

Пасля вызвалення Мінска наведаў новага архіепіскапа Мінскага Васіля (Ратмірова), які прыбыў з Чырвонай Арміяй, для перадачы яму епархіяльных спраў. Пазней быў арыштаваны СМЕРШам, але вызвалены, дзякуючы заступніцтву архіепіскапа з умовай прызначэння на месца святара ў правінцыі (тады як сам Віталь Баравой хацеў заставацца свецкім навукоўцам падобна В. В. Болатаву)<ref>Платонов А. Все, что я помню об о. Виталии Боровом // интернет-портал «Киевская Русь». <nowiki>http://www.kiev-orthodox.org/site/personalities/1974/</nowiki></ref>. 29 кастрычніка 1944 года ў Мінску быў рукапаложаны ў дыякана, а 1 лістапада — у прасвітара; прызначаны настаяцелем [[Петрапаўлаўскі сабор (Гомель)|Петрапаўлаўскага сабора]] ў [[Гомель|Гомелі]]. Пра Васіля Ратмірава Дзм. Паспялоўскі на падставе сваёй гутаркі ў 1979 годзе з Баравым пісаў: ''«<…> тып да таго маральна апусціўся, што выратаваны ім з турмы Віталь Баравой, пасля прафесар-протапрасвітар і адзін з архітэктараў знешняй палітыкі Маскоўскага Патрыярхату з канца 40-х гг. да пачатку перабудовы, доўга сумняваўся ў благадатнасці свайго святарства, атрыманага з рук гэтага іерарха»''.<ref>Дмитрий Поспеловский. ''Сталин и Церковь: «конкордат» 1943 г. и жизнь Церкви.''</ref> Іншыя крыніцы не пацвярджаюць сумневаў Баравога ў сваім рукапалажэнні. Так А. С. Буеўскі паведамляе, што ў Гомелі «раскрыўся пастырскі і прапаведніцкі дар маладога святара»<ref>Буевский А. С. Боровой Виталий Михайлович // Православная энциклопедия. Т. 6, С. 81-82.</ref>.

У 1975 годзе айцец Віталь Баравой у складзе дэлегацыі ад Рускай Праваслаўнай Царквы прыязджаў у ЗША, у школу тэалогіі Гарвардскага ўніверсітэта. Там іх сустрэла група пікетчыкаў, якія лічылі, што прыехаўшыя з Савецкага Саюза святары былі агентамі КДБ, якія прыбылі ў ЗША ствараць бачнасць свабоды рэлігіі ў СССР. Пазней адзін з прафесараў Гарварда ўспамінаў словы айца Віталя з нагоды гэтага пратэсту: ''«Тут нас называюць агентамі КДБ. У Маскве атэісты клічуцьзавуць нас агентамі буржуазнага імперыялізму. А на самай справе мы — агенты Ісуса Хрыста»''.<ref name=":0">Анастасия Вудэн. «Агент Иисуса Христа»: Участие отца Виталия Борового во Втором Ватиканском соборе (1962-1965 годы) // Церковь и время, № 4 (77) 2016</ref>

Будучы запрошаным назіральнікам ад Рускай Праваслаўнай Царквы на ІІ Ватыканскім саборы, айцец Віталь быў пастаянна аточаны так званымі «перакладчыкамі», якія адначасова з'ўляліся сапраўднымі агентамі спецслужб СССР. Прадстаўнікам Рускай Царквы было забаронена за мяжой мець зносіны без такіх перакладчыкаў, і аб гэтым добра ведалі іх заходнія калегі. З гэтай нагоды Баравой успамінаў, як на яго першай сустрэчы з Генеральным сакратаром Сусветнага Савета цэркваў ён вырашыў паказаць, што ён не савецкі шпіён і звярнуўся да сакратара на сумесі моў, якія ён ведаў — нямецкай, англійскай і лаціне. Гэтым ён вельмі здзівіў сакратара і раззлаваў афіцыйнага перакладчыка. Праўда, неўзабаве гэтая рызыка айца Віталя акупілася, паколькібо ён атрымаў доступ у колы, раней недаступныя прадстаўнікам з Савецкага Саюза<ref name=":0" />.

У* 1946 годзе — камілаўкай;

у* 1948 годзе — залатым наперсным крыжом;

у* 1953 годзе — узведзены ў сан протаіерэя;

у* 19621970 годзе — правам нашэння мітрыдругога крыжа з упрыгожваннямі;