Бітва за Вільню (1918—1919): Розніца паміж версіямі

Найбольш шматлікай нацыянальнай групай у Вільні, апроч [[Яўрэі|яўрэяў]], былі [[палякі]]. Яшчэ да аднаўлення незалежнасці Польшчы дзеячы часткі насельніцтва Віленшчыны, якое лічыла сябе часткай польскага народа, вялі падрыхтоўчую працу, каб пазней далучыць гэтыя зямлі да польскай дзяржавы. Фарміраванне польскіх ваенных атрадаў у Вільні пачалося [[10 верасня]] 1918 года пры падтрымцы [[Саюз польскіх вайкоўцаў|Саюза польскіх вайскоўцаў]] (СПВ). Быў створаны Грамадскі камітэт, які, у сваю чаргу, стварыў Камітэт грамадскай бяспекі. У яго складзе, з дазволу СПВ у Вільні, удзельнічаў капітан [[Станіслаў Бабятынскі]]. Ва ўмовах наступлення бальшавікоў была праведзеная спроба аб'яднаць польскае, літоўскае, беларускае і яўрэйскае насельніцтва для супольнай абароны горада, якая, аднак, скончылася няўдала. Абарону горада ўзяла на сябе нядаўна створаная польская [[Краёвая самаабарона Літвы і Беларусі]], якую з [[8 снежня]] узначальваў генерал [[Уладзіслаў Вэйтка]]. У склад Краёвай самаабароны ўваходзіла Самаабарона Віленскай зямлі на чале з генералам [[Еўгеніюш Канткоўскі|Еўгеніюшам Канткоўскім]]<ref name=a/>, якая напрыканцы снежня 1918 года мела каля 1200 добраахвотнікаў з жыхароў горада і наваколля. З гэтых сілаў былі сфарміраваны два палкі пяхоты і адзін полк уланаў. Таксама актыўна дзейнічала віленская [[Польская ваенная арганізацыя]] (ПВА) пад кіраўніцтвам [[Вітольд Галамбёўскі|Вітольда Галамбёўскага]]<ref name=c>Wojna… с. 48–49</ref>.

 

 

=== Польскія сілы ===

Напрыканцы снежня польская І Брыгада Самаабароны Вільні мела наступную структуру:

* 1-ы полк віленскіх уланаў (камандзір ротмістр [[Уладзіслаў Дамброўскі]]; з 30 лістапада да 25 снежня 1918 года — эскадрон уланаў Самаабароны Віленскай зямлі);

* 2-і батальён (камандзір падкапітан [[Мікалай Зуевіч]]);

* 3-і батальён (камандзір паручык [[Эдвард Качкоўскі]]; батальён быў сфарміраваны з палякаў — былых ваеннаслужачых нямецкай кайзэраўскай арміі);