Каэтан Ангіяліні: Розніца паміж версіямі

'''Каэтан Анджаліні''' (гл. таксама [[Каэтан Ангіяліні|Каэтан Ангіялін]]<nowiki/>і; {{lang-it|Gaetano Angiolini}}, [[27 лістапада]] [[1748]], [[П’ячэнца|П'ячэнца]], [[Італія]] – [[17 лістапада]] [[1816]], [[Рым]]) – педагог, выкладчык [[Полацкая езуіцкая акадэмія|Полацкай езуіцкай акадэміі]], [[Езуіты|езуіт]].

Праз некаторы час пасля скасавання ордэна, у [[1783]] г. разам з роднымі братамі [[Юзаф Анджаліні|Юзафам Анджаліні]] (1747-1814) і Франчэска Анджаліні (1750-1788) прыехаў у [[Беларусь у складзе Расійскай імперыі|Беларусь]]. Спачатку вывучаў польскую мову і выкладаў казуістыку ў [[Полацкі езуіцкі калегіум|Полацкім езуіцкім калегіуме]], а потым перабраўся ў [[Віцебск]], дзе і пражыў большую частку амаль дваццацігадовага расійскага этапу свайго жыцця. Каэтан Анджаліні быў рэгентам пансіёна (1786-1794), выкладчыкам французскай мовы і архітэктуры (1790-1796) у Віцебскім езуіцкім калегіуме. Пасля года на пасадзе сакратара правінцыяла ў [[Орша|Оршы]] вяртаецца ў Віцебск, дзе ізноў выкладае архітэктуру. У якасці кіраўніка будаўніцтва (1794-1796 і 1800-1801) спраектаваў і распісаў фрэскамі касцёл.

Па запрашэнні [[Габрыэль Грубер|Габрыэля Грубера]] пераязджае ў [[Санкт-Пецярбург|Пяцярбург]] як прапаведнік для сталічных італьянцаў (1801-1803). У 1802 г. быў абраны генеральным асістэнтам і ў наступным годзе быў накіраваны новым генералам Таварыства Ісуса, Г. Груберам, у Італію, каб весці падрыхтоўку да канчатковага аднаўлення Ордэна езуітаў. Разам з аднадумцамі яму ўдалося дамагчыся дазволу на дзейнаасць Таварыства ў [[Неапалітанскае каралеўства|Неапалітанскім каралеўстве]]. Памёр у Рыме.