Публій Карнелій Тацыт: Розніца паміж версіямі

У антычную эпоху Тацыт не быў вельмі вядомы. Хоць яго сябар Пліній Малодшы прадказваў у лістах, што яго творы будуць несмяротнымі, у складаннях іншых інтэлектуалаў антычнай эпохі яго імя практычна не сустракаецца. Воплеск папулярнасці Тацыта давёўся на кароткае кіраванне імператара Марка Клаўдыя Тацыта, які лічыў сябе нашчадкам гісторыка і загадаў усім бібліятэкам у імперыі мець асобнікі яго складанняў<ref name=mellor.138>''Mellor R.'' Tacitus. — Routledge, 1993. — P. 138</ref>. Апроч таго, вядомы гісторык канца IV стагоддзя [[Аміян Марцэлін]] пачаў аповед у «Дзеях» ({{lang-la|Res Gestae}}) з 96 года (забойства Даміцыяна і пачатак кіраванні Нервы), то бок з моманту сканчэння аповеда ў «Гісторыі» Тацыта<ref name=mellor.138 />. Быў добра знаёмы з яго складаннямі і {{нп3|Павел Арозій|Павел Арозій|ru|Павел Орозий}}. У сваёй «Гісторыі супраць паганцаў» ён нярэдка выкарыстоўвае Тацыта як крыніцу інфармацыі, аднак паказвае на няпэўныя звесткі і на нежаданне гісторыка разабрацца ў гісторыі, злучанай з разбурэннем {{нп3|Садом і Гамора|Садома і Гаморы|ru|Содом и Гоморра}}<ref name=mellor.138 /><ref>Павел Орозий. История против язычников, I, 5</ref><ref group="кам.">Тацыт (Гісторыя, V, 7) дапушчае, што Садом і Гамора былі знішчаны нябесным агнём, але мяркуе, што бясплоднасць наваколля злучана з выпарэннямі [[Мёртвае мора|Мёртвага мора]]. Арозій (Гісторыя супраць паганцаў, I, 5) настойвае на версіі [[Кніга Быццё|кнігі Быцця]] пра тое, што гарады, «''без сумневу, згарэлі ў кару за грахі''», а бясплоднасць зямлі — яшчэ адзін вынік боскай кары.</ref>. {{нп3|Тэртуліян|Тэртуліян|ru|Тертуллиан}} зваў яго лгуном за аповед пра звычаі яўрэяў<ref name=sob.273>{{SobTac}} 273</ref>. У той жа час, {{нп3|[[Касіядор|Магн Аўрэлій Касіядор|ru|Кассиодор}}]] ведае толькі «нейкага Карнелія»<ref name=mellor.138 />.