Спецыяльная тэорыя адноснасці: Розніца паміж версіямі

Перадумовай да стварэння тэорыі адноснасці з’явілася развіццё ў XIX стагоддзі [[Электрадынаміка|электрадынамікі]]<ref name="Ginzburg">[[Віталь Лазаравіч Гінзбург|Гинзбург В. Л.]] Как и кто создал теорию относительности? в Эйнштейновский сборник''',''' 1974.- — М.: Наука, 1976. — С. 351—385.- — 400 с.- — 9200 экз.</ref>. Вынікам абагульнення і тэарэтычнага асэнсавання эксперыментальных фактаў і заканамернасцей у абласцях [[Электрычнасць|электрычнасці]] і [[Магнетызм|магнетызму]] сталі [[ураўненні Максвела|ўраўненні Максвела]], якія апісваюць эвалюцыю [[электрамагнітнае поле|электрамагнітнага поля]] і яго ўзаемадзеянне з зарадамі і токамі. У электрадынаміцы Максвела скорасць распаўсюджвання [[электрамагнітныя хвалі|электрамагнітных хваль]] у [[вакуум]]е не залежыць ад скарасцей руху як крыніцы гэтых хваль, так і назіральніка, і роўная скорасці святла. Такім чынам, ураўненні Максвела аказаліся неінварыянтнымі адносна [[Пераўтварэнні Галілея|пераўтварэнняў Галілея]], што супярэчыла класічнай механіцы.

Пры руху са скарасцямі, усё бліжэйшымі да скорасці святла, адхіленне ад законаў класічнай дынамікі становіцца ўсё больш істотным. [[Другі закон Ньютана]], які звязвае сілу і паскарэнне, павінен быць мадыфікаваны ў адпаведнасці з прынцыпамі СТА. Таксама [[Імпульс|імпульс]] і [[Кінетычная энергія|кінэтычнаякінетычная энергія]] цела складаней залежаць ад скорасці, чым у нерэлятывісцкім выпадку.