Працуе ў вострасюжэтных, камерцыйна запатрабаваных жанрах — [[дэтэктыў]], [[трылер]], [[альтэрнатыўная гісторыя]]. Разам з [[Максім Клімковіч|Максімам Клімковічам]] быў адным з пачынальнікаў у Беларусі жанру кінарамана.
Дэбютаваў апавяданнем[[апавяданне]]м ([[1988]]) у часопісе [[Бярозка (часопіс)|«Бярозка»]]. Аўтар кніг [[проза|прозы]] «Здані і пачвары Беларусі» (1994, у сааўтарстве з М. Клімковічам; пад псеўданімамі ''Францішак Хлус'' і ''Марцін Юр''), «Янкі, альбо Астатні наезд на Літве» (кінараман, [[2007]], сааўт. з М. Клімковічам), «Праўдзівая гісторыя Кацапа, Хахла і Бульбаша» ([[2009]], сааўт. з М. Клімковічам), «Тэорыя змовы» ([[2011]]), «Музы і свінні» ([[2014]]), [[п’еса|п’есы]] «Русалка Камсамольскага возера» ([[2010]], сааўт. з М. Клімковічам). Пад псеўданімамі выдаў каля дзвюх соцень камерцыйных раманаў[[раман]]аў на рускай мове, некаторыя з іх экранізаваны.
Апавяданні, [[навела|навелы]], [[эсэ]] У. Ахроменкі друкаваліся ў калектыўных зборніках[[зборнік]]ах, альманахах[[альманах]]ах і часопісах[[часопіс]]ах. Творы перакладзены на ўкраінскую, чэшскую, рускую і польскую мовы. Пад шматлікімі псеўданімамі выдаў каля двух соцень арыгінальных г.зв. камерцыйных раманаў на рускай мове, некаторыя з іх экранізаваныя.
