Уладзімір Уладзіміравіч Пуцін: Розніца паміж версіямі

Нарадзіўся ў [[Ленінград]]зе (цяпер [[Санкт-Пецярбург]]). У кнізе «От первого лица» («''Ад першай асобы''»), біяграфіі Пуціна паводле ягоныхяго інтэрв'юінтэрв’ю ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.

У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта]] і паступіў на службу ў [[Камітэт дзяржаўнай бяспекі СССР]], з 1985 па 1990 год працаваў агентам савецкай выведкіразведкі ў [[ГДР]] (Усходняй [[Германія|Германіі]]). Пад прыкрыццём займання пасады кіраўніка Дома савецка-германскага сяброўства ў [[Дрэздэн]]е загадваў у КДБ сачэннем за савецкімі студэнтамі ў ГДР<ref>{{Артыкул|аўтар=Глеб Лабадзенка.|загаловак=150 тысячаўтысяч людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны|спасылка=http://old.zviazda.by/ru/archive/article.php?id=48623|выданне=[[Звязда]]|тып=[[Газета]]|год=4 снежня 2009|нумар=[http://old.zviazda.by/ru/archive/?idate=2009-12-04 230 (6588)]|старонкі=[http://old.zvпапярэднік2ttachments/48628/4sne-4.indd.pdf 4]|issn=1990-763x}}</ref>.

У чэрвені 1991 годугода Пуцін быў прызначаны старшынёй КамітэтуКамітэта па Знешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-ПецярбургуПецярбурга. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненнем у горад замежных інвестыцый, адкрыцця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнай біржы, пры яго судзеянні (як кажуць, з дапамогаюдапамогай яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходнегерманскай [[Міністэрства дзяржаўнай бяспекі ГДР|Stasi]]) было адчыненаеадчынена прадстаўніцтва BNP-[[Dresdner Bank]]. Адначасова з 1994 годугода Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўрадуўрада Санкт-ПецярбургуПецярбурга.

У жніўні 1996 года пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намеснікам упраўляючага справамі прэзідэнта Расіі. У сакавіку 1997 года Пуцін прызначаны намеснікам кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта, начальнікам галоўнага кантрольнага ўпраўлення прэзідэнта РФ. З мая 1998 года Пуцін — першы намеснік кіраўніка адміністрацыі прэзідэнта Расіі.

Наступным моцным узлётам пецярбурскага палітыка было прызначэнне яго дырэктарам [[Федэральная служба бяспекі Расіі|ФСБ]] — расійскай спецслужбы. З сакавіка 1999 года Пуцін стаў сакратаром РадыСавета Бяспекі Расіі.

У жніўні 1999 годугода прэзідэнт Расіі [[Барыс Ельцын]] прызначыў Уладзіміра Пуціна прэм’ер-міністрам Расіі. 31 снежня 1999 года Ельцын сышоў у адстаўку, і Пуцін стаўсястаў выканаўчымвыконваючым абавязкі прэзідэнта да наступных выбараў.

26 сакавіка 2000 годугода былі праведзеныя прэзыдэнцкіяпрэзідэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.

Уладзімір Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнай папулярнасці ў расійскім грамадстве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэргічнагаэнергічнага прэзідэнта-спартоўцыспартсмена на фоне старога йі хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжання сваёй палітычнай платформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыяметральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзідэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараўкансерватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалемсімвалам адраджаючайся «Вялікай Расіі», новым «водцам».

ПатрыётычныПатрыятычны складнік пуцінскага курсу з’явіўся больш яскравым. Адным з першых рашэнняў Пуціна было прыняцце новага [[Гімн Расіі|гімна]] на музыку гімна [[СССР]] і зацверджанне чырвонай савецкай харугвы для расійскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Саюза «буйнейшайнайбуйнейшай геапалітычнай катастрофай стагоддзя».

Прадстаўнікі палітычнай эліты ельцынскай эпохі паступова выціскаліся з улады. За махінацыі пачалося пераследаванне буйных бізнэсмэнаўбізнесменаў-алігархаў [[Барыс Беразоўскі|Барыса Беразоўскага]] і Уладзіміра Гусінскага. 24 лютага 2004 года, менш чым за месяц да парламенцкіх выбараў, Пуцін звольніў з пасады прэм’ер-міністра не дастаткова лаяльнага [[Міхаіл Міхайлавіч Касьянаў|Міхаіла Касьянава]], прадстаўніка эліты ельцынскага часу, і прызначыў на яго пазыцыюпазіцыю дыпляматадыпламата [[Міхаіл Фрадкоў|Міхаіла Фрадкова]].

У 2003 годзе быў сарваны гешэфт па зліцці нафтавых кампаній ЮКОС» і «Сыбнафта», у выніку якога меўсямеў бы з’явіцца найбуйнейшы ў свеце нафтавы канцэрн. Быў арыштаваны кіраўнік «ЮКОС» [[Міхаіл Хадаркоўскі]], пачаўся працэс знішчэння гэтай некалі найбуйнейшай і найбольш паспяховай расійскай карпарацыі.

У сферы знешняй палітыкі Пуцін узяў курс на ўзмацненне стасункаўадносін з краінамі [[СНД]] з мэтай стварэння процівагі пашыраючымся [[NATO]] і [[ЕС]], да якіх далучыліся многія краіны цэнтральнай і ўсходняй [[Еўропа|Еўропы]] і пачалі далучацца краіны былога СССР. Разам з лідэрамілідарамі Еўрапейскага Саюза Пуцін асудзіў амерыканскую кампанію ў [[Ірак|Іраце]]у. Увогуле, прэзідэнт падтрымлівае добрыя, «сяброўскія» адносіны з прэзідэнтам [[ЗША]] [[Джордж Уокер Буш|Джорджам Бушам]], нямецкім канцлерам [[Герхард Шродэр|Герхардам Шродэрам]], італійскімітальянскім прэм’ерам [[СільвіёСільвіа Берлусконі]].

На парламенцкіх выбарах у 2003 годзе створаная ўладай партыя «[[Адзіная Расія]]» атрымала больш за палову месцаў у [[Дзяржаўная Дума Расійскай Федэрацыі|Дзяржаўнай Думе Расіі]] дзякуючы манаполіі на тэлевізійны этэр і іншыя буйныя прэферэнцыі падчас перадвыбарчае кампаніі. Адначасова ў парламент упершыню за гісторыю новаеновай Расіі не прайшлі дэмакратычныя партыі «СПС» і «Яблоко».

29 лістапада 2006 года падтрымаў дактрыну «[[Рускі свет|рускага светасвету]]».