Джавані-Натале Маньяні: Розніца паміж версіямі

'''Джавані-Натале Маньяні''' ({{lang-it|Giovanni Natale Magnani}}, {{lang-la|Joannes Natalis Magnani}}; [[25 снежня]] [[1747]], [[БалоньяБалоння]], [[Італія]] – [[22 кастрычніка]] [[1794]], [[Полацк]]) – езуіцкі святар і педагог.

Уступіў у [[Таварыства Ісуса]] [[29 кастрычніка]] [[1763]] г. у [[Венецыя|Венецыянскай]] правінцыі. У [[1783]] г. або ў [[1784]] г. пераехаў на [[Беларусь у складзе Расійскай імперыі|Беларусь]]. Прафесар этыкі і натуральнага права ў [[Полацкі езуіцкі калегіум|Полацкім езуіцкім калегіуме]] (1784–1785). [[15 жніўня]] [[1785]] г. даў манаскія абяцанні. У 1785–1786 гг. быў гісторыкам правінцыі ордэна ў [[Полацк|Полацку]], браў удзел дзейнасці у камісіі на чале з [[Францішак Караў|Францішкам Караў]], якая распрацавала новы «План вучэбных заняткаў» (''Ratio Studiorum'') для езуіцкіх навучальных устаноў. У выніку школьнай рэформы быў пашыраны аб’ём выкладання дакладных навук і сучасных моў.

У 1787–1788 гг. – выхавацель сына [[Беларускае генерал-губернатарства|беларускага генерал-губернатара]] Пятра Багданавіча Пасэка (у каталогу Таварыства Ісуса на 1787/1788 навучальны год пазначаны як прафесар паэтыкі і рыторыкі). Прафесар французскай мовы ў [[Магілёўскі езуіцкі калегіум|Магілёўскім езуіцкім калегіуме]] (1788–1789), прафесар філасофіі і матэматыкі ў Полацку (1789–1793), сакратар правінцыяла [[Геранім Віхерт|Гераніма Віхерта]] ў [[Орша|Оршы]] (1793–1794). Памёр пад час эпідэміі, даглядаючы хворых.