З шляхецкага роду [[Лянкевічы|Лянкевічаў]]. [[15 жніўня]] [[1745]] г. у [[Вільнюс|Вільні]] ўступіў у [[Езуіты|Таварыства Ісуса]]<ref name=":0" />. Прэфект будаўніцтва [[Касцёл Святых Апосталаў Пятра і Паўла, Бабруйск|касцёла Пятра і Паўла ў Бабруйску]] ([[1747]]—[[1748]]). У [[1748]]—[[1751]] гг. вывучаў філасофію на [[Беларусь|Беларусі]], у [[1752]]—[[1754]] гг. — матэматыку, астраномію і архітэктуру (у [[Т. Жаброўскі|Т. Жаброўскага]]) ў [[Віленскі ўніверсітэт|Віленскай акадэміі]], а ў [[1754]]—[[1758|1758 гг]]. — тэалогію ў [[Варшава|Варшаве]]. У [[1757]] г. высвечаны на ксяндза. У [[1762]]—[[1765]] гг. вывучаў ў Рымскім езуіцкім калегіуме архітэктуру. У [[1765]]—[[1768]] гг. выкладаў філасофію і матэматыку ў [[Нясвіжскі езуіцкі калегіум|Нясвіжы]]. У [[1768]]—[[1773]] гг. — прафесар архітэктуры і прэфект будоўлі ў Полацкім езуіцкім калегіуме<ref name=":0" />.
Пасля выдання ў [[1773]] папескаег. папскай булы [[Dominus ac Redemptor|''Dominus ac Redemtor'']] пра скасаванне ордэна разам з [[Станіслаў Чарневіч|Станіславам Чарневічам]] дамогся захавання дзейнасці езуітаў у межах [[Расійская імперыя|Расійскай імперыі]] і адкрыцця ў [[1780]] у Полацку навіцыята. У [[1782]]—[[1786]] рэктар [[Полацкі езуіцкі калегіум|полацкага калегіума]]. З [[8 кастрычніка]] [[1785]] г. па [[10 лістапада]] [[1798]] г. —[[генеральны вікарый Таварыства Ісуса]]. Карыстаючыся дазволам папы [[Пій VI|Пія VI]] на дазвол дзейнасці Ордэна ў Расіі ([[12 сакавіка]] [[1785]] г.), правёў яго рэарганізацыю. Заахвочваў былых езуітаў да вяртання ў Ордэн, папулярызоўваў яго сярод заходнееўрапейскай моладзі. У [[1787]] г. адчыніў пры полацкім калегіуме друкарню. У [[1793]] князь [[Парма|Пармы]] ў [[Італія|Італіі]] папрасіў у яго накіраваць колькіх братоў у княства. Ператварыў Полацк у культурна-навуковы цэнтр з багатай бібліятэкай, лабараторыяй, музеем натуральных навукаў. Аўтар шэрагу архітэктурных праектаў<ref name=":0" />. У [[1768]] г. выканаў праект перабудовы капліцы ў [[касцёл Св. Яна (Вільнюс)|касцёле Св. Яна]] ў [[Вільня|Вільні]]<ref>{{крыніцы/Архітэктура Беларусі (1993)|Лянкевіч Габрыэль}}</ref>.
[[8 кастрычніка]] [[1785]]—[[10 лістапада]] [[1798]] генеральны вікарый (выканаўца абавязкаў генерала) ордэна езуітаў. [[12 сакавіка]] [[1785]], неўзабаве перад сваім абраннем, даведаўся, што папеж [[Пій VI]] дазволіў дзейнасць Ордэна ў Расіі. Спрычыніўся да рэарганізацыі ордэна. На пачатак яго кіравання Беларуская правінцыя налічвала 172 езуіты (95 святароў, 23 студэнты, 48 братоў, 6 навіцыяў). Было 6 калегіумаў з цэнтрам у Полацку. Заахвочваў былых членаў Ордэна да вяртання, папулярызоўваў яго сярод моладзі ў Заходняй Еўропе. У [[1787]] адчыніў пры полацкім калегіуме друкарню. У [[1793]] князь [[Парма|Пармы]] ў [[Італія|Італіі]] папрасіў у яго накіраваць колькіх братоў у княства. Ператварыў Полацк у культурна-навуковы цэнтр з багатай бібліятэкай, лабараторыяй, музеем натуральных навукаў. Аўтар шэрагу архітэктурных праектаў<ref name=":0" />. У [[1768]] г. выканаў праект перабудовы капліцы ў [[касцёл Св. Яна (Вільнюс)|касцёле Св. Яна]] ў [[Вільня|Вільні]]<ref>{{крыніцы/Архітэктура Беларусі (1993)|Лянкевіч Габрыэль}}</ref>.
