Сабор Святых апосталаў Пятра і Паўла (Мінск): Розніца паміж версіямі

Але ў 1799 г. з прычыны знаходжання на паўночна-заходняй ускраіне горада паводле дабраславення архіепіскапа Мінскага [[Іоў (Пацёмкін)|Іова (Пацёмкіна)]] храм ператвораны ў прыходскую царкву і толькі ў 1844 г. зноў узведзены ў гарадскі сабор. У 1812 г. храм разрабавалі французы і зрабілі ў ім лазарэт. Адноўлены ў 1813 г., у 1850 г. перабудаваны. Найбольш істотная рэканструкцыя адбылася пасля [[Паўстанне ў Польшчы, Літве і Беларусі, 1863—1864|паўстання 1863—1864 гг.]]: У 1870—1872 гг. з блаславення епіскапа [[Аляксандр (Дабрынін)|Аляксандра Дабрыніна]] на казённыя сродкі капітальна перабудаваны<ref>[http://sppsobor.by/hram/history/529 Гісторыя храма]</ref>: узведзены цыбулепадобны купал над шатровым дахам цэнтральнага 4-граннага [[барабан, архітэктура|барабана]], на галоўным асадзе надбудаваны паводле «старажытных узораў» бакавыя шатровыя вежы з макаўкамі, устаноўлены новы іканастас, нанава размаляваны сцены. Адноўлены храм асвячоны 26 лютага 1872 г. У чэрвені 1881 г. адбыўся пажар. У 1898 г. пабудавана 2-класная жаночая царкоўна-прыходская школа. Да мінскага сабора былі прыпісаны Свята-Пакроўская царква ў Крупцах, {{нп3|[[Царква Святой Роўнаапостальнай Марыі Магдаліны, (Мінск)|Свята-Марыі-Магдалінаўская царква|ru|Церковь Святой Равноапостольной Марии Магдалины (Минск)}}]] на [[Старажоўскія могілкі|Старажоўскіх могілках]] у Мінску, Свята-Ільінская капліца ў Цне і Свята-Іаана-Прадцечанская ў Вялікай Сляпянцы.